30 juni 2010 >> Terwijl ik dit schrijf is het alweer 1 juli. Op 29 juni is mijn hond Debby 11 jaar geworden, en het gaat op dit moment vrij redelijk met haar. De laatste paar dagen vanwege de warmte niet veel gedaan. Ik heb een aantal wijzigingen aangebracht in het ontwerp Website van Peggy, en dit (echter nog lang niet volledige) ontwerp opnieuw geplaatst op www.boudewijnhoogsensitief.nl . Op de startpagina van de site staan in totaal 40 muziekvideo’s, die, inhoudelijk gezien, dienen ter illustratie van de geschreven tekst op deze site. Je wordt dan direkt doorgeschakeld naar het desbetreffende muziekvideobestand, rechtstreeks afkomstig van de server van YouTube. Daarnaast ook nog een aantal, eveneens van YouTube afkomstige documentaires over borderline, narcisme e.d. Deze kun je vinden in het onderste gedeelte van de startpagina van de website.
Natuurlijk is de website nog lang niet af, maar heb alvast het ontwerp opnieuw geplaatst; een ontwerp dat voorlopig nog regelmatig zal worden bijgewerkt. Voor eventuele reakties kun je klikken op de contactbutton op deze website, later via het tabblad Contact.
Het verloop van mijn emotionele stemmingstoestand is nog altijd vrij stabiel gelukkig. Gisterenavond nog een uitgebreid telefoongesprek gehad met Mauries. Hij is nog steeds opgenomen op de open GGZ afdeling in Hoofddorp, en heeft het nou ook niet bepaald gemakkelijk. Hij was recentelijk weer even opgenomen in een ziekenhuis, vanwege een nog extremere poging tot zelfmoord dan voorheen… Ook hij is het niet eens met de algehele gang van zaken binnen de kliniek.. Het beleid dat daar gevoerd wordt werkt alleen maar onrustverhogend en averechts. Mensen worden daar steeds vaker bestraft vanwege hun gedrag, (maar ook vanwege steeds minder diepgaande, zeer onschuldige "overtredingen") steeds strakker aan het lijntje gehouden, wat hun gevoelens van machteloosheid alleen maar vergroot. Weliswaar niet in theorie (in woorden) aantoonbaar, maar voor de meeste cliënten wel degelijk voelbaar. Straffen werkt niet, mensen individueel begeleiden, oprechte aandacht schenken aan het individu, en het afstemmen van een doelgerichte therapie daarentegen wel! Dwangbehandeling werkt niet, daardoor voelen cliënten zich alleen maar nog hulpelozer, en werkt zelfmoordpogingen bij mensen met Borderline alleen maar in de hand; pogingen die, mede door dat strakke beleid, vaak alleen maar steeds extremer worden. De patiënt – en ik neem geen woord terug met betrekking tot hetgeen ik nu ga zeggen – is als zodanig verworden tot een objekt van de wetenschap psychiatrie als zodanig, met alle gevolgen vandien. Daardoor wordt het ook voor ervaringsdeskundigen, zoals ondergetekende, ook steeds moeilijker om binnen de organisatie meer vaste grond onder de voeten te krijgen, maar ik laat me daar zeker niet door ontmoedigen. De ervaringswereld van de patiënt zou binnen de reguliere hulpverlening op een veel diepergaand dan algemeen gangbaar verworden niveau centraal behoren te staan, niet de binnen de klinieken gangbare wetmatigheden en theorieën en de belangen van de hulpverlener alleen. Cliënten verdienen een gelijkwaardige positie ten opzichte van de hulpverlening, maar geen ondergeschikte positie! Mede daardoor duren behandelingen, opnames in klinieken uiteindelijk alleen maar langer, en de algehele opstelling van de hulpverlening maakt het de cliënten alleen maar nog moeilijker dan ze het vanwege hun Lijden op zich al hebben. Ik betreur dat.
Zeker voor mensen met de wat ernstigere vormen van psychisch lijden zouden veel meer baat hebben bij hulp vanuit het helaas vaak (en geheel ten onrechte!) negatief bekritiseerde "alternatieve circuit", waarin de mens als persoon, als een gelijke wordt gezien en behandeld; een behandeling die bovendien op een veel diepergaand niveau, is afgestemd op de individuele situatie en ervaringswereld van een psychiatrisch patiënt. Maar helaas is het daarbij nog altijd zo dat ook dit alternatieve circuit is gedegradeerd tot een sterk ondergewaardeerde positie ten opzichte van de reguliere hulpverlening…
Aangezien ik me niet meer gebonden wil voelen aan één vaste reguliere GGZ-instelling, heb ik onlangs besloten om als onafhankelijke ervaringsdeskundige verder te gaan. Dit geeft ook wat meer bewegingsvrijheid. Wat niét wil zeggen dat ik mij geheel terugtrek uit de organisatie GGZ, want ook daar zou niemand bij geholpen zijn.
Gesteld dat ik in deze periode als betaalde kracht werkzaam zou zijn binnen de GGZ, als hulpverlener of psychiater, en zou op een gegeven moment vanwege de algemeen gangbare regelgeving genoodzaakt zijn om mee te werken aan zoiets als dwangbehandeling in de psychiatrie t.a.v. patiënten (gedwongen opsluiting in de isoleer en dwangmedicatie daarbij inbegrepen), dan zou ik, ongeacht om welk individu het ook gaat, ter plekke ontslag nemen, maar er zo mogelijk later wel weer terugkeren op vrijwillige basis….. Ik zou niet willen meewerken aan een systeem waarin je mensen, in het meest extreme geval, uiteindelijk alleen maar het graf injaagt, de kans daartoe in ieder geval sterk te verhogen, in plaats van ze te helpen…. Want wordt er in reguliere en politieke kringen ooit weleens nagedacht over hoe mensen, cliënten bedoel ik in dit geval, zich voelen onder deze strakke regelgeving, over wat voor een afgrijselijk effekt zoiets heeft op de gevoelsbeleving van hen die lijden aan het leven? De gevoelsbeleving van mensen die lijden aan het leven in het bijzonder als hulpverlener of policitus niet serieus nemen, deze signalen negeren en ze zelf middels bijvoorbeeld dwangmedicatie stelselmatig onderdrukken, is het ergste wat je als hulpverlener kunt doen, en daarmee basta!!
Ik ben nog altijd serieus van plan om de organisatie GGZ in Geest alsnog te gaan benaderen met een uitvoerige brief over e.e.a., maar ook de eerstverantwoordelijke minister.
Boudewijn.
Space van Boudewijn 
Geef een reactie