Wo.4-8-2010 >> Ik heb daarnet, na een drukke, maar overwegend sterk positieve dag, allereerst even een heerlijke avonddouche genomen. Het was vandaag wel een bijzondere dag te noemen. Vanochtend was ik al vrij vroeg wakker, ondanks dat ik afgelopen nacht niet zo goed in slaap kon komen. Gisterenavond vooral fysiek erg aktief bezig geweest met het herordenen en grotendeels weggooien van rommel die zich in de loop der tijd in de gang van m’n woning opeen had gestapeld, en verder ook een heleboel oude rommel opgeruimd in de vrij kleine hobbykamer. En later ook nog een gedeelte van de eveneens nogal rommelig ingerichte grote tafel in de woonkamer. En dat scheelt al een heel groot stuk. Daarbij kwam ik vooral ook een heleboel rotzooi tegen…….van m’n ex, en om dat nou nog langer te bewaren? Nee natuurlijk, daar heb ik de vuilnisophaaldienst van de Gemeente Amstelveen eens uitgebreid mee verrast, in de vorm van vier volle vuilniszakken die ik later die avond in de voor de flat gelegen afvalcontainer heb laten vallen. Ineens ook heel veel meer ruimte in de gang vooral. Bijna alles weggegooid, behalve dan een openhartige brief aan Liesbeth; iemand (niet m’n tante dus) met wie ik langere tijd voorafgaand aan mijn periode met m’n ex, jarenlang contact heb gehad op vriendschappelijke basis. In die brief schreef, geschreven in 2008, schreef ik toen ook over mijn pijnlijke ervaringen met m’n ex destijds. M’n ex was er in die tijd niet alleen in geslaagd mij te isoleren van alle contacten binnen centraal wonen verband, maar ook daarbuiten!
Ik leerde Liesbeth destijds, halverwege de jaren ‘80 kennen toen ik haar aantrof op de 27mc burgerband, de “bakkies-tijd” Dat was (en is nog altijd) een vorm van radiocommunicatie met een zender-ontvangercombinatie waarvoor niet eerst een technisch examen hoeft te worden afgelegd, ook wel afgekort als CB, de Citizens Band (burgerband, 11 mtr., 22 kanalen, 0,5 Watt, inmiddels uitgebreid naar 40 kan. 4 Watt). Deze vorm van radiocommunicatie werd toen door Neelie Smit-Kroes gelegaliseerd op 3 maart 1980. Maar goed, Liesbeth bleek toen eveneens te wonen, net als ikzelf destijds nog, in Bankras-Noord. Toen ze de eerste keer bij me op bezoek was raakte ze ook gëinteresseerd in m’n eerste, toen nog handgeschreven, geschriften, op spirittueel gebied, en was er toen heel, heel erg van onder de indruk. Ze had toen ook last van een gehoorbeperking aan één oor geloof ik, maar het was toch de eerste en hele leuke vriendchappelijke relatie met een vrouw. Op een gegeven moment is ze toen verhuisd naar een privé-studentenkamertje aan de Leidse Vest in Leiden, en heeft toen een studie Hebreeuws gevolgd aan de Leidse Universiteit. Er leek toen op een gegeven moment – we hadden toen ook regelmatig telefonisch contact – ook iets meer te gaan ontstaan tussen ons, alleen was er een heel groot probleem in die tijd waar ik toen mee worstelde, en dat heette Verlegenheid, maar dan ook met hoofdletters geschreven. Hoe dan ook, begin 2008 kwam ik haar moeder tegen in het nabijgelegen winkelcentrrum Kostverlorenhof. Ze sprak me aan en vertelde toen ook dat Liesbeth na enige tijd weer alleen was komen te wonen, elders hier in Amstelveen. Dat waren even wat herinneringen die spontaan weer in m’n geheugen terugkwamen na vele jaren, al schrijvende.
Maar goed, vanmiddag was ik even op bezoek op de open afdeling van de ggz kliniek in De Amstelmere, Ik ken daar nog iemand, een iets oudere vrouw van, naar schatting ergens halverwege de 50 die zich nog altijd in een terminale fase van een onbehandelbaar verklaard kankerproces bevindt. Zij is nog de enig overgebleven patiënt die ik leerde kennen in mijn opnameperiode aldaar, november-december 2009. Het was verrassend om te zien dat haar toestand niet merkbaar was verslechterd sinds de keer dat ik haar voor het laatst heb gesproken. Ze woont al jarenlang in Nes a/d Amstel en wordt daar al jarenlang geconfronteerd met heel veel onbegrip van mensen die naast haar wonen. Ze wil daar dus, en terecht, al langere tijd, maar werd daarbij bovendien nog eens gehinderd door problemen met de woningbouwvereniging die alle roddels van haar buren waarschijnlijk serieus hadden genomen. Gelukkig heeft ze komende week een gesprek met de woningbouw….over een toekomstige nieuwe woning. Het was een goed gesprek met haar en ik ga haar dan ook helpen met het verhuizen van een aantal kleinere spullen naar haar nieuwe, nog onbekende adres. Volgende afspraak is vrijdagavond 13 augustus omstreeks 20u. Ze heeft ook interesse in m’n oude laptopcomputer en het leren omgaan met het medium internet en email.
Vanavond eerst nog even bij de supermarkt wat blikvoer voor Debby gehaald en na haar avondeten nog even met haar gewandeld. Ze loopt de laatste tijd zo nu en dan nogal moeizaam. Dat kan natuurlijk ook met ouderdomsverschijnselen verband houden (spierstijfheid bij oudere honden), maar het kan ook verband houden met haar hartconditie. Ik zie het nog even aan, en anders maar weer even langs de dierenarts met haar. Ze ligt nu heel rustig ademhalend te slapen in ieder geval. Ik houd er toch wel een klein beetje rekening mee dat het, zoals de dierenarts een tijdje geleden vermoedde, dat het ook met haar in de loop van dit jaar, of begin volgend jaar, weleens een aflopende zaak zou kunnen zijn…. Ze is op 29 juni jl. 11 jaar geworden, wat voor een hondje met cardiomyopathie, op zich al iets heel bijzonders is. Het is normaliter bijna altijd zo dat honden met deze hartspierziekte al voor het vijfde levensjaar komen te overlijden.
Tenslotte, rond half tien vanavond werd ik gebeld door Mauries. Hij heeft weer enige tijd op de gesloten afdeling in Hoofddorp gezeten, na een nieuwe, zeer begrijpelijke zelfmoordpoging, zeker in dit geval. Hij was vanaf de open afdeling met verlof geweest bij zijn ouders, en had het daar heel erg naar z’n zin, maar toen hij vervolgens weer door de politie werd terug”gebracht” naar de open afdeling in Hoofddorp, gaf dat vervolgens (volkomen logisch) een dusdanige emotionele reaktie bij hem dat hij wederom het leven weer even meer dan zat was, en zich weer opnieuw had vergiftigd. Om hem vervolgens ook nog eens te bestraffen door hem enige tijd over te plaatsen naar de geslóten afdeling…. Waarmee uit dit alles nog eens overduidelijk blijkt hoezeer ook de Angst onder het “zorgverlenend” personeel binnen de ggz klinieken en de daarbij aangesloten uitvoerende instanties regeert, overheerst; angst om mensen op een veel diepergaand dan algemeen gangbaar verworden niveau te dúrven loslaten, bijvoorbeeld door hem via de rechterlijke instantie ontslag van opname te verlenen en hem over te dragen aan de in vele gevallen nog altijd veel betere en persoonlijkere hulpverlening van de ambulante zorg van de ggz. Door alsmaar te blijven vluchten in handelingen die vanuit Angst voortkomen, gecombineerd met een eveneens in wezen volledig passieve overgave aan hetgeen in theorie geschreven staat (“bewezen/bewijsbaar” schijnt te zijn) m.b.t. het eveneens in wezen totaal onbegrepen gedrag van mensen bij wie de diagnose borderline is gesteld, bereik je als hulpverlener en/of rechterlijke instantie alleen maar dat hun herstelproces in het meest gunstige geval onnodig sterk wordt vertraagd, en in nog zoveel meer situaties de situatie alleen maar verslechtert in plaats van verbetert, of nog erger dan dat…… Maar zolang de theorie en vanuit Angst voortkomende handelingen (vanuit de diepte-ervaringswereld beredenerend) tot een Ultieme, tot God verheven Wetmatigheid blijven voortbestaan, dan werk je daarmee de toch al sterke gevoelens van machteloosheid en liefdeloosheid t.a.v. zichzelf, bij cliënten, en bordeliners in het bijzonder, juist in de hand, en daarmee ook zelfmoordneigingen van borderliners. HET MIDDEL – ‘BEHEERSPOLITIEK” (OM HET ZO MAAR EENS TE ZEGGEN) IS ALTIJD ERGER, VEEL ERGER DAN DE KWAAL ZELF! Het advies richting de hulpverlening, maar daarnaast ook richting de politiek is iets waar niet alleen de geestelijke gezondheidszorg, het welzijn van cliënten binnen dat circuit, maar ieder mens, m.b.t. het ervaren van de mate van welzijn, zeker in onze huidige tijd heel veel aan zou hebben, namelijk: “Verbeter de wereld, maar begin eerst eens bij JE-ZELF !!!”
Ook bij Mauries zie ik weer dat hij in zijn betere periodes heel levenslustig is, alleen zo jammer dat de meeste hulpverleners binnen de ggz-klinieken (m.u.v. een niet bij naam te noemen, inmiddels ex-hulpverlener van een open afdelingskliniek, die met Mauries mee is geweest bij een rechtszitting vanwege zijn R.M.. Hij wilde Mauries tot steun zijn) ZICHZELF nog niet eens op een dieperliggend niveau hebben kunnen of willen leren kennen, en het grote geheel waar ook zij van uit maken, net als al het andere wat leeft op onze aarde…. Dat ook dit schrijven even voortkwam vanuit een diepere emotionele drijfveer, wil daardoor niet zeggen dat de daaruit voortkomende ideeën, zoals zo vaak wordt gedacht, een sterk overtrokken beeld van de werkelijkheid zou vormen. Dit laatste algemeen gangbare beeld t.a.v. letterlijk al datgene wat vanuit emotionele drijfveren van mensen voorkomt, is een Natuurwet die de enige daadwerkelijke werkelijkheid in zich draagt, aan een ander (een hulpverlener in dit geval) probeert over te brengen. Deze werkelijkheid-waarde echter wordt daarentegen door zovelen (dat leren de meeste mensen nou eenmaal in onze huidige tijd) juist in zeer extreme mate Onderschat/ondergewaardeerd, als gevolg van (doorgaans) dieperliggende vormen van Zelf-vervreemding. Dat komt door hetgeen ik, zeker in onze huidige tijd, niet anders zou kunnen omschrijven als over het algemeen gesproken extremere vormen van egocentrisme binnen het reguliere hulpverleningscircuit met name. Dat is buitengewoon jammer, maar zal de komende jaren daarentegen wel sterk gaan veranderen….. Immers datgene wat onze natuur ons van oudsher heeft meegegeven, zoals de emotie, emotioneel welzijn en intuïtie, blijven niet tot in alle eeuwigheid “beheersbaar” vanuit ons egobewustzijn.
Wat niet wegneemt dat ik me toch in de tussentijd, voortkomende vanuit op bijna 47,5 jaar levenservaring gebaseerde inzichten t.a.v. het leven van mens en dier zélf, toch wel op een gezonde manier bezorgd maak om de situatie van Mauries; ook hij wil zo graag verder in het leven en dat kán hij ook (zeker als hij op een meer individuele, persoonlijke manier zou worden begeleid, bijvoorbeeld door een hulpverlener van de ambulante ggz-zorg en daarnaast eventueel ook met hulp van een ervaringsdeskundige naar eigen (vrije en onvoorwaardelijke) keuze…. Hulpverleners, rechterlijke instanties, “Overwin Uw Angsten” is het dringende advies van mij richting jullie, met meer dan liefdevolle goede bedoelingen wel te verstaan…….. Wat is nu belangrijker, eindeloos blijven vluchten in handelingen die vanuit Angst voortkomen, of het bevorderen (i.p.v. onbewust tegenwerken) van zijn herstel??!!!! Aan jullie de vrije keuze, maar ook de verantwoordelijkheid t.a.v. het welzijn en de verdere ontwikkeling van een medemens, om hierover een beslissing te nemen…..
Als allerlaatste wil ik hieraan nog toevoegen, is datgene waar (hierbij aantekenend dat er bij haar ook sprake was van een extern bijkomend probleem, wat Narcisme heet), het algemeen gangbare egocentrisme in de meest extreme vorm toe heeft bijgedragen en geleid, is het geval van Peggy, ex-lotgenote van Mauries. Zij is er, in aardse termen gesproken, letterlijk aan ten onder gegaan, met alle bijkomende gevolgen ook voor een belangrijk deel m.b.t. niet alleen mijzelf, maar zeker ook haar naaste familie en overige naastbetrokkenen, en zeker ook voor Mauries. Hij vertelde me vanavond door de telefoon ook dingen die hij zelf zag gebeuren in september vorig jaar (2009), van voordat ik daar werd opgenomen op 9-10-2009 vanwege een zware (maar tegelijk ook m’n allerlaatste) psychose. Hij wilde ook weleens z’n hart luchten. Hij zag toen met eigen ogen hoe hevig intens verdrietig ze was en het niet meer zag zitten, en toen vervolgens botweg onder “rustgevende” dwangmedicatie door een “hulpverlener” in de isoleercel werd gestopt. Ze moesten eens weten, wat voor een uitermate destruktieve en hoogst inhumane behandelmethode zoiets is, en vooral wat voor een werkelijk afgrijselijke negatieve, tevens sterk traumatiserende impact zoiets heeft op zo’n extreem hooggevoelig en liefdevol iemand als Peggy was……., en nog altijd is, in spiritueel opzicht. Voor meer informatie hierover, ook voor hen die hiervan nog niet op de hoogte zijn om wat voor redenen dan ook, zie:
www.boudewijnhoogsensitief.nl (Website van Peggy – en Boudewijn, in wording)
http://cbdekat.spaces.live.com (windows live website, waarop ook deze weblog is gepubliceerd)
http://home.kpn.nl/kat00020 (eigen website in wording, opvraagbaar met max.downloadlimiet van 1 gb. per maand)
Desondanks, toch was het vandaag een bijzondere en positieve dag. Later deze komende periode wil ik nog iets in de weblogs op deze site gaan schrijven over de meest recente gesprekken langs telepatische weg met Peggy, maar ook – en tegelijkertijd – met………God… Heel erg ontroerend, vreugdevol, maar ook een bevestiging van ZIJN kant m.b.t. hetgeen Peggy al zo heel vaak heeft doorgegeven, namelijk haar toekomstige terugkeer in dezelfde aardse verschijningsvorm als ze tot voor februari jl. ook was, maar dan wel honderdduizend keer vrolijker, en vooral….energieker dan ze op aarde voorheen ooit is geweest….. Deze energie is al geruime tijd dusdanig sterk aanwezig, en bovendien in m’n permanente direkte nabijheid, dat ze me, halverwege juni jl., in letterlijk enkele minuten tijd volledig en ook duurzaam volledig heeft weten te Bevrijden van hetzelfde sluipende gevaar dat zich, achteraf gezien, enige tijd na haar overlijden, ook in MIJN leven steeds dieper begon te ontwikkelen. In het beginstadium van het proces wat tot borderline lijdt weliswaar (al had ik dat volstrekt niet in de gaten in deze periode; ik wist wel dat er iets aan de hand was, maar kon het niet duiden, niet bevatten, niet onder woorden brengen, dus ook niet richting de reguliere hulpverlening), dat neemt niet weg dat dit sluipende gevaar achteraf gezien al was in dat beginstadium, iets is wat, alle eerder ervaren ziektebeelden gedurende een levenslange lijdensweg tot voor kort, kwa diepgang, in negatieve zin ver, heel ver boven al het eerdere lag.
Hoe zij dat deed, door haar energie, maar ook door me daarnaast langs telepatische weg bewust te maken van hetzelfde proces waarin ook zijzelf destijds verzeild was geraakt…, en wat mij anders uiteindelijk ook op dezelfde manier noodlottig zou zijn geworden als haarzelf. Ze omschrijft zichzelf dan ook volkomen terecht als Godin van de Liefde. Maar volgende keer meer hierover. Dit alles houdt ook verband met een heel bijzonder proces waarin ik met name sinds halverwege juni jl. ben komen te verkeren, wat ook wel kan worden omschreven als een langzaam toegroeien van conventionele, zuiver rationele, begrensde vormen van eenzijdig theoretisch bewustzijn naar een uiteindelijk onbegrensde staat van Kosmisch- ofwel Al-bewustzijn; datgene waar Peggy, behoudens haar mindere periodes gedurende haar Lijdensweg, al haar leven lang in verkeert. Ze is wat ook wel een Nieuwetijdskind wordt genoemd; sommige mensen, geboren in het jaar 1980 of de jaren erna, die al van nature beschikken over datzelfde Kosmische Bewustzijn, wat ook letterlijk oneindig is. Ik bevind me in een overgangsfase tussen deze twee bewustzijnsvormen in, en het is……mooi….heel mooi. Maar in de tussentijd ook tijd om ook op andere manieren eens wat meer en dieper te gaan genieten van het leven. Trouwens, hsp, hooggevoeligheid is geen ziekte; het is een van nature heel menseigen zijnde éigenschap, die als zodanig, juist door datzelfde egocentrisme in brede kringen van onze maatschappij waar ik eerder over schreef, slechts uiterst zelden en volledig kan ontplooien in de veel te sterk gestructureerde en overgetheoretiseerde wereld waarin wij mensen heden ten dagen zijn komen te verkeren en waarin en van waaruit wij mensen thans ‘leven’. Juist daardoor nogmaals ook een warm pleidooi voor mensen met, zeker de wat extremere vormen van hooggevoeligheid, om deze mensen, ongeacht het gegeven of zij psychiatrisch ziek zijn of niet, alleen al op basis van die hooggevoeligheid, in ons huidige, nog altijd eveneens aan voorwaarden gekoppeld uitkeringssysteem/inkomenssysteem, een Wajong uitkering toe te kennen. Zodat ook deze onbegrepen, ‘vergeten’ en nog niet daadwerkelijk (h)erkende groep mensen wat gemakkelijker kunnen ademhalen, geestelijk gezien…. De wereld heeft,, zeker nu in deze tijd (vooruitlopend op einde 2012 en de jaren erna; de Nieuwe Tijd, een periode waarin letterlijk al onze huidige aardse problemen uiteindelijk zullen ophouden te bestaan), hooggevoelige mensen hard nodig. Geef hun die ruimte en die (h)erkenning waarnaar zovelen onder hen al hun leven lang naar op zoek zijn…..
Boudewijn de Kat & Peggy M.
(gedachte, wel erg laat geworden vandaag, maar ach, ik kan in ieder geval lekker uitslapen straks….geen enkel probleem toch? Ik wilde dit toch nog even kwijt eerst…)
Space van Boudewijn 
Geef een reactie