Zo.24 oktober 2010 > Vanmiddag even een klein ritje gemaakt in de omgeving, en tussen het schrijven van dit berichtje door zit ik te genieten van een heerlijke tonijn-pizza uit de oven, en heb Debby ook alvast haar avondeten gegeven… Ben toch blij dat de situatie van Debby sinds enige tijd gestabiliseerd lijkt te zijn en niet verder achteruitgegaan. Een goede opmerking gisterenavond, tijdens een telefoongesprek van in totaal drie uur en 25 minuten, met een goede vriend, die opmerkte dat Debby heus wel zal aanvoelen dat je er nog niet aan toe bent dat ze nog dit jaar zou komen te overlijden, na alles wat ik heb meegemaakt dit jaar. Ik denk dat hij daarin ook gelijk heeft, maar toch, als haar tijd gekomen is dan is dat nu eenmaal zo. Hetzelfde geldt natuurlijk ook als het zo mocht zijn dat ze later heel veel pijn zou gaan lijden (wat nu volgens de dierenarts volstrekt niet het geval is). Dan is het toch beter voor haar om haar te laten inslapen denk ik. Maar zover is het gelukkig nog niet. Al is het denk ik toch wel goed om alvast is te gaan nadenken wat ik na haar overlijden zal gaan doen, laten cremeren, of begraven. Mijn gevoel zegt op dit moment, begraven. Ik bedoel, cremeren, oftewel verbranden in een oven, ik moet er niet aan denken. Alleen het idee al is iets wat voor mij niet goed voelt… Maar, nogmaals, zover is het gelukkig nog niet.
Maar nu iets leukers. Gisterenochtend, na het uitlaten van Debby kwam ik Marlinde, mijn nieuwe buurvrouw van aan het einde van de galerij, tegen met een grote kar met boodschappen. Ik vroeg me af of ze gisteren misschien jarig zou zijn, maar dat bleek niet zo te zijn. Wel erg origineel van haar toen ze vertelde dat ze ging vieren dat ze sinds augustus jl. hier is komen wonen in ons Centraal Wonen projekt. Het was ook voor haar een bewuste keuze om hier te willen gaan wonen. Hoewel een tikkeltje verlegen, toch nodigde ze me spontaan uit om ook op het feestje langs te komen, vanaf vier uur in de gezamenlijke ruimte, hier op west-1.
Ik ging intussen wat boodschappen doen en daarna, na de middagwandeling met Debby, liep ik naar de gezamenlijke ruimte, maar daar was niemand te zien. Ik zag wel dat er bij haar thuis allemaal vreemde mensen zaten, en dacht toen dat ze het ‘s middags met haar familie aan het vieren was, en daarna in Centraal Wonen verband. Later in de middag ben ik toen nog eens gaan kijken, maar de ruimte was nog steeds niet in gebruik. Uiteindelijk maar besloten om ‘s avonds langs te gaan, enige tijd na het avondeten. Intussen thuis nog een aantal dingen gedaan, en rond een uur of kwart over zeven, toen er nog steeds niemand in de gemeenschappelijke ruimte aanwezig was, besloot ik uiteindelijk maar om bij haar thuis aan te bellen… Om een lang verhaal enigszins in te korten, het werd een erg leuke en gezellige avond, in een klein gezelschap van in totaal zes mensen, en maakte ook kennis met enkele mensen uit haar familie, waaronder Nikos, een aardige, al iets oudere man, van Griekse afkomst en (net als mijn opa vroeger, van vaders kant) medewerker van de KLM. Hij deed me ergens ook heel erg denken aan de vader van Peggy.
Ik begrijp van Marlinde dat ze die avond eigenlijk meer mensen had verwacht uit ons Centraal Wonen projekt, en daarvoor had ze voor alle zekerheid ook de gezamenlijke ruimte op onze galerij gereserveerd, die dus niet gebruikt hoefde te worden. Ik was in de periode dat ik bij haar was ook de enige bezoeker uit ons Centraal Wonen projekt… Marlinde was tussendoor druk bezig met het zelf maken van een groententaart, die ook erg smakelijk was, en zei ook: “Je had vroeger toch ook nog een andere hond?”, en toen we daar verder over spraken vroeg ik haar ook hoe ze dat te weten is gekomen van Daisy. Ze vertelde toen dat ze er met iemand anders uit ons woonprojekt over had gesproken, en zei vervolgens ook “Niets ten nadele van jóu hoor…”, al vroeg ik mij natuurlijk wel eventjes af: “Vanwaar eigenlijk al die belangstelling voor mij?” Niets ten nadele van háár hoor, integendeel zelfs…., maar goed, wel erg leuk en spontaan ook; ik ben het tot nog toe nog slechts een keer eerder in mijn leven tegengekomen in mijn leven dat mensen die ik eigenlijk nog niet of nauwelijks ken, zo gëinteresseerd zijn. Diep ontroerend, en mooi ook, als je zoiets meemaakt… Het is, vind ik, een bijzonder aardige en vriendelijke vrouw, en ze woont dus in het voorlaatste huis aan het andere einde van de galerij, samen met haar zoontje van drie, in een tweekamerwoning. Ik was eerst van plan om een uurtje te blijven, maar het werd dus een bezoekje van ruim drie uur, en was tegen half elf weer thuis… Wat mij betreft zeker een avondje wat voor herhaling vatbaar is!
Boudewijn.
Space van Boudewijn 
Geef een reactie