Woensdag 16 maart 2011 >> Daarnet ben ik even met mijn moeder samen richting mijn woning gereden, en mijn moeder had daar even de post uit mijn brievenbus gehaald. Ik zag toen ook mensen, enkele bekenden het voorplein oplopen en deze reageerden niet eens na een vriendelijk gebaar van zowel mijzelf als mijn moeder.
Dat bracht, nadat ik mijn moeder weer thuis had gebracht, een nogal verhitte, emotionele reaktie en –gestemdheid in me teweeg, en, op weg terug naar de kliniek parkeerde ik de auto een aantal minuten op een parkeerplaats aan de kant van de weg om even stoom af te kunnen blazen. Teruggekeerd op de kliniek even kort gesproken met iemand van de verpleging. Deze adviseerden me om niet te reageren op mensen uit de woongroep die me negeren, dan wel met de nek aankijken. Het gerucht doet de ronde als zou ik zelf de brand van 19 december hebben veroorzaakt, en nog vele andere leugens zijn de wereld in geholpen.
Maar, zo kwam in het gesprek met de verpleging ook naar voren, hebben de mensen uit de woongroep gedurende mijn inmiddels bijna drie maanden durende opname ooit enig teken van medeleven en interesse in m’n persoonlijk welzijn laten blijken? Het antwoord daarop is simpel, maar hard tegelijk: een volmondig NEE! Niet een persoon uit de woongroep is – dit in tegenstelling tot de tijden van mijn vorig jaar overleden goede vriend en lotgenoot John – op bezoek geweest, noch in Hoofddorp, noch hier in De Amstelmere. Dit houdt denk ik ook verband met de verstrekkende individualisering in onze samenleving, de verharding, en dat is zeker voor hoogsensitieve mensen, zoals ondergetekende, bijzonder pijnlijk. Door al meteen, zonder mij persoonlijk te hebben gesproken, als het ware ‘in de aanval’ te gaan en al bij voorbaat komen met allerlei veronderstellingen die ver bezijden de waarheid zijn, en daarnaast geen enkel teken van medeleven (zelfs niet na het overlijden van mijn vader) te laten voelen, maakt dat ik, behalve nogal geemotioneerd, ook nogal wat irritaties in me voel opkomen bij tijden. Maar, zoals ook in het gesprek met de verpleging naar voren kwam, ik probeer ver boven een dergelijke koelbloedige, afstandelijke opstelling te staan… Veel mensen in onze huidige tijd zijn heel erg op zichzelf gericht…… Dat is ook een veel gehoord probleem tijdens de praatsessies van zeer vele met name hooggevoelige mensen, in de doordeweekse dagopeningen in de kliniek, die opgenomen zijn, dan wel in deeltijdbehandeling zijn. Tijdens die praatsessies valt op hoeveel mensen in een sociaal isolement zijn komen te verkeren, alleen maar vanwege het feit dat ze het etiket psychiatrisch patient op hun rug meedragen. Echter, het probleem ligt niet zozeer in henzelf, maar juist in buitenstaanders die zich er lang niet altijd van bewust zijn dat zij op een min of meer voorwaardelijke manier omgaan met medeburgers. Een vaak gehoorde uitspraak “ dat hoort nu eenmaal zo” is iets waar ik persoonlijk heel veel moeite mee heb, en ook iets hoogst onnatuurlijks…..
Voor alle duidelijkheid denk ik er hierbij toch goed aan te doen dat – hierbij bewust geen namen noemend – een bepaalde persoon uit ons centraal wonen projekt hoofdverantwoor-delijk lijkt te zijn voor alle roddels en onwaarheden die zijn verspreid ten aanzien van mij als mens, om mij daarmee in een kwaad daglicht te stellen, mij van geen kwaad bewust zijnde. Dit tot grote ergernis van zowel mijzelf als m’n moeder….
De enige remedie lijkt me nogal voor de hand liggend, namelijk hopen dat mijn sociale leven zal gaan herleven juist door contactlegging met mensen buiten centraal wonen verband, naar behoefte. Tegelijkertijd spreek ik, zoals al eens in veel eerdere weblogs, de hoop en verwachting uit dat e.e.a. slechts een kwestie van tijd zal zijn voordat mensen meer vanuit het hart dan in plaats van ‘vanuit het hoofd’ gaan leven. Volgens vele religieuze stromingen zijn er allerlei processen gaande die uiteindelijk tot een wezenlijke verandering in positieve zin van ons mens zijn zullen gaan leiden, de Nieuwetijds-gedachte…; 21 december 2012 en de periode erna… Ik hoop het van harte dat deze optimistische toekomstvisie op ons mens zijn werkelijkheid zal gaan worden…… Misschien toch goed om jullie even te helpen herinneren aan mijn website in wording over bewustzijn op www.wakkerbewustzijn.nl .
Vanmiddag ben ik gebeld door mijn hulpverlenende vertrouwenspersoon binnen de ggz. Deze vertelde dat de verwachting is dat ik per 1 mei a.s. weer zou kunnen terugkeren in mijn woning, maar er gaan ook geluiden op dat dit nog ietsje later zou kunnen gaan worden. Er zou een gesprek gaan plaatsvinden met mijn vertrouwenspersoon, iemand van de woningbouw en iemand van de woongroep. Ik hoop niet dat het een te grote groep wordt, want dat maakt me vanwege m’n hooggevoeligheid erg onrustig en kwetsbaarder. Ik hoop dat de bestaande roddels aangaande mijzelf tijdens dat gesprek uit de lucht zullen worden geholpen, want dat zou wel zo rechtvaardig zijn in deze situatie. Ik ben niet het type mens waarmee je gauw ruzie zult kunnen krijgen, wat niet wegneemt dat ik in onrechtvaardige, dan wel onbegrepen gesprekssituaties net zo goed het recht heb om voor mezelf op te komen en me niet meer alles door derden laat aanpraten. Waar ik vooral op zal letten is ‘overcontrole’ , teveel inmenging van derden op de wijze waarop ik m’n leven zou willen vormgeven. Mensen, heel veel mensen hebben al veel te lang mijn leven bestuurd tot op heden, en dat wil ik niet meer. Er zijn zelfs al mensen geweest die zich wilden gaan inmenging met betrekking tot de woonvorm die voor mij het meeste geschikt zou zijn; beschermd wonen, en daarmee dus een min of meer permanente inmenging met m’n dagelijkse leven. Ik pieker er niet over. Ik hecht veel waarde aan vrijheid en onvoorwaardelijkheid in het leven, zeker nu in deze tijd, waarin ik mezelf juist zo optimaal mogelijk wil gaan ontplooien. Het leven heeft – tot op zekere hoogte – voor mijn gevoel al zoveel jaren lang als het ware ‘stilgestaan’ (maar niet m’n bewustwordingsproces)…. Waar ik voor probeer te waken is vooral ‘overcontrole’………
Er wordt, zo begrijp ik, nog altijd gedacht dat ik niet adrem zou hebben gereageerd op de brand van 19 december 2010. Misschien toch goed om te benadrukken dat het wel een heel merkwaardige gang van zaken is wanneer je brandlucht ruikt en ook hoort, maar GEEN vlammen ziet! Dat was wel heel erg vreemd, en ik begreep er geen barst van. Ik heb helemaal, nergens in huis, geen vuur gezien, geen vlammen gezien. Ik vermoed dus dat er wel degelijk met het oog zichtbaar brand is ontstaan, maar dat moet dan geweest zijn NADAT ik door de politie (dit gebeurde al heel snel) uit huis was gehaald met m’n hondje Debby. Verder ga ik er niet op in, want ik word er aan de andere kant ook een beetje moe van om voor alles maar tekst en uitleg te blijven geven voor alles wat gebeurt. “ I’m tired of talking, after all these painfull years” . Later wil ik toch proberen om alles rondom de brand, de opnameperiode e.d. zo nauwkeurig mogelijk te gaan omschrijven. Bijna alles wat er is gebeurd zou ik nog zeer gedetailleerd kunnen beschrijven, maar wacht daar nog eventjes mee…, totdat de tijd daar rijp voor is.
Beetje vervelende dag, maar ik ben niet dom, maar wel diep geraakt door de valse beschuldigingen vanuit de woongroep aan mijn adres, de keiharde uitlatingen van iemand uit cwa aan het adres van mijn vader destijds, en de geheel ontbrekende betrokkenheid met betrekking tot de hel die ikzelf de afgelopen maanden heb doorstaan. Ik leef in ieder geval nog, ondanks de brand, (die ik NIET zelf heb veroorzaakt.)…. Maar wel heel verdrietig dat, zo begrijp ik nu, de schade groter schijnt te zijn dan ik eerst dacht… Heel veel waaraan ik erg gehecht was is verloren gegaan, mijn vader, m’n goede vriend Mauries en verder, zo begrijp ik letterlijk bijna alles in huis……
In principe heb ik besloten om de situatie voorlopig nog even aan te zien, tot, laat ik zeggen, medio 2013, en anders zou het misschien toch verstandiger zijn om mettertijd op zoek te gaan naar vervangende woonruimte. Ik hoop echter dat dat niet nodig is… Ik ben wel blij met de tekenen van medeleven en empathie van mensen die ik hier op de open afdeling ben tegengekomen, van een aantal andere mensen buiten cwa, en ook van familie van P. Moge het zo zijn dat er na een lange, lange reeks van pijnlijke jaren m.b.t. vrijwel alle aspekten van het leven, een langdurige periode van voorspoed zal gaan aanbreken. Daar snak ik wel naar zo langzamerhand. Mijn energieniveau is gelukkig nog buitengewoon sterk, helder en zuiver, en dat houdt me momenteel op de been……(ondanks m’n periodieke emoties).
Boudewijn.
Space van Boudewijn 
Geef een reactie