Eerste weekendverlof sinds aanvang opname, drukke week voor de boeg…, maar ook uitzicht op een nieuwe, sociaal aktievere levensfase…

Zondag 24 april 2011 >> Afgelopen nacht bloedheet op kamer 17, maar toch nog betrekkelijk goed geslapen. Rond 10 u. opgestaan en rond half twaalf met een aantal tassen vertrokken naar mijn moeder toe. Ik ben nu een nachtje met verlof tot morgenavond 21u., wat tevens mijn eerste weekendverlof is sinds de aanvang van mijn opname op 21 december 2010!! Het ziet er ook naar uit dat dit tegelijk het laatste weekendverlof zou kunnen zijn. Volgens de laatste berichten is de ontslagdatum gepland op 1 mei a.s. Komende woensdag nog een individueel gesprek met mijn afdelingspsychiater, en later die dag om 14.30 nog een gesprekje, maar dan samen met mijn moeder, die ook weleens haar hart wil luchten omtrent deze opnameperiode, de verkeerde diagnose, en de tamelijk arrogante, gevoelloze manier waarop de woongroep Centraal Wonen Amstelveen mij en tegelijkertijd ook mijn moeder een gevoelige klap heeft toegediend de afgelopen maanden…

Ben in ieder geval wel blij met mijn weekendje verlof, al is het dan niet, zoals gedurende mijn vorige opnameperiode, bij mezelf thuis… Vandaag was het wederom prachtig lenteweer en we hebben vanmiddag in de tuin gezeten, samen met viervoeter Debby. Ze is er toch nog maar, ondanks haar cardiomyopathie, en mag toch hopen dat ze nog even te gaan heeft… Vanmiddag nog een kort telefoongesprekje gevoerd met een nieuwe kennis uit Amsterdam, eveneens hsp, die vroeg of ik zin had om even langs te komen. Wellicht later deze week alsnog een uitstapje die kant op, want ik heb er wel zin in om weer eens langs te gaan, als de omstandigheden dat toelaten…

Tussendoor nog even gewandeld buiten met Debby en verrast door een telefoontje van Jan, die sinds eergisteren met ontslag is van de open afdeling. Hij heeft in ieder geval zijn draai weer grotendeels kunnen hervinden in z’n eigen vertrouwde leefomgeving. Toen ik later weer in de tuin zat een vrij intensieve en leuke sms-uitwisseling tussen mij en Rob, die als een van de zeer weinigen tijdens deze opnameperiode, heel veel voor me heeft betekend… Erg knap van hem, want hij maakt prive ook een proces door wat niet echt gemakkelijk voor hem is. Daartussendoor ook een smsje ontvangen van Petra, ex-client van de open afdeling die al weken eerder met ontslag was gegaan. Ik ken haar nog van de mavo-schoolperiode, en dan is het wel bijzonder dat je elkaar al die jaren later weer opnieuw tegenkomt, maar dan binnen de muren van een ggz kliniek….. Zij worstelt eveneens, net als zovelen met haar, met vooroordelen en etiketten van buitenstaanders die er geen barst van begrijpen wat er eigenlijk omgaat in de hoofden van mensen die een geestelijke kwetsbaarheid met zich meedragen. Ironisch genoeg zijn het echter wel diezelfde onwetende buitenstaanders die menen te kunnen oordelen over die dingen die geheel buiten hun eigen ervaringswereld omgaan…… Dat is maatschappelijk geaccepteerd, aanvaard. Maar o wee als je als client van de ggz wat te mondig, en zelfbewust wordt…. Dan is het nog maar de vraag of je door anderen serieus wordt genomen!! Geestelijke problematiek ligt helaas nog altijd voor een groot deel in de taboesfeer… Maar ik ben er nu eenmaal het type mens niet naar om uitsluitend over oppervlakkige zaken te praten of vertellen.

Ik heb toch erg veel zin om nu eindelijk eens wat meer van het leven te maken dan tot nog toe gebruikelijk, en ben erg blij dat m’n leven ook in sociaal opzicht eens wat levendiger en veel aktiever lijkt te gaan worden. Dat is toch wel de positieve keerzijde van deze opnameduur die alle records heeft verbroken, namelijk ruim vier maanden, veel te lang eigenlijk…… Toch heb ik geprobeerd er nog wat van te maken hier op de open afdeling,  al was het niet erg slim dat ze me eerst gevangen hebben gehouden op een gesloten afdeling, en dan nog uitgerekend op Spaarnepoort 1 in Hoofddorp, die afdeling waar ik ruim een jaar geleden niet echt leuke dingen heb meegemaakt…… Een gesloten afdeling is zowiezo totaal ongeschikt voor hsp mensen, en kan zelfs levensgevaarlijk zijn, vanwege hun hogere risico voor het ontwikkelen van borderline problematiek. Maar probeer zoiets maar eens duidelijk te maken binnen de psychiatrie, waarin de eigenschap hsp nog niet eens wordt h-erkend als zijnde iets om serieus aandacht aan te besteden in plaats van het te negeren, in de doofpot te stoppen… Toch heb ik goede hoop dat dit de komende jaren zou kunnen veranderen in positieve zin. Tijden zullen gaan veranderen, politieke hervormingen, een meer hart-gerichte manier van omgaan met elkaar…

Boudewijn…