Helaas is het gisteren werderom nog niet gelukt om met ontslag te gaan. Niemand die blijkbaar wil of durft in te zien dat het al geruime tijd goed met mij gaat, niemand die mij ook vertrouwt. Want als ze me wel hadden vertrouwd hadden ze me allang vrijgelaten. Ik merk wel dat de lengte vam de opnameduur mijn stremming negatief begint te beinvloeden. Buiten is het mooi lente weer, ik zit hier een beetje weg te kwijnen tussenn al die mensen die daadwerkelijk psychiatrisch ziek zijn. Helaas heb ik nog geen partner die me in dezen kan bijstaan. Ja, en dan voel je je als mens weleens wat in de steek gelaten.Ik weet het ook even niet meer.
Space van Boudewijn 
Geef een reactie