Amstelveen, dinsdag 19 juni 2012 >> Het is inmiddels hoogstwaarschijnlijk bekend waar Floor verblijft, maar de locatie vermeld ik liever niet, om redenen van privacy. Ik hoorde ook dat ze is vermagerd, wat me niks verbaasd, gezien wat ons is overkomen, de uiteendrijving van het contact tussen ons medio januari jongstleden. Over dit laatste hoop ik binnenkort een gesprekje aan te gaan met het maatschappelijk werk hier, om te vertellen hoe het werkelijk komt dat Floor werd overgeplaatst naar een gesloten afdeling. Dat heeft namelijk niks te maken met haar aandoening of kwetsbaarheid. Wanneer tweelingzielen elkaar ontmoeten en, zoals dat bij ons ook van toepassing was, dan ontstaan er hele leuke spontane en kostbare contacten, en wanneer zoiets wordt ontwricht dan ontstaat er een pijn die je zielepijn kunt noemen, de ergste pijnsoort die er bestaat in de psyche. Er is een totaal van de werkelijkheid ontwricht beeld ontstaan omtrent ons contact destijds (wat juist heilzaam en positief ws tussen ons) met elkaar, waarmee grote sociale schade is aangericht.
Maar het zit me ook dwars dat ik destijds te afwachtend heb gereageerd op situaties. Floor is een lieve vrouw en wil alsnog voor haar vechten. Het is niet voor niets dat ze zo is vermagerd! Ze voelt zich niet gelukkig en zou het liefste, net als ik, het contact weer hervatten. Dat zou haar kwaliteit van leven een ongekend sterke positieve impuls geven, en datzelfde geldt ook voor mij. Eigenlijk is het ook een verantwoordelijkheid voor ons beiden om het contact niet te laten verwateren. .Als mensen me zouden vragen, ben je echt gelukkig in deze ontstane situatie dan is mijn antwoord een volmondig NEE. Het contactgemis vreet aan je. Als daarin geen verandering komt dan verslechtert de situatie alleen maar nog verder en verder, en datzelfde geldt voor de wederhelft-tweelingziel. Op sommige momenten voel ik me erg verdrietig worden van binnen als ik denk aan de huidige situatie van contactbreuk en de manier waarop ze vanuit de GGZ met ons om zijn gegaan. Ze mogen er dan allerlei wetenschappelijk onderbouwde theorieen op nahouden, Floor en ik zijn ook mens met een gevoelsleven, die elkaar hebben gevonden op een afdeling van de GGZ. Dat zou iets moeten zijn waarvoor respekt zou behoren te bestaan, in plaats van zoiets ontmoedigen. Wat er is gebeurd, de gevolgen ervan, zijn kwa intensiteit en kracht, alleen maar nog erger en belastender dan de kwaal waarvoor we worden behandeld. Floor en ik…………
Ik zou graag veel meer voor haar willen betekenen, en hoop dat ze niet dusdanig ontmoedigd is geraakt dat ze dat niet meer wil, want dat zou iets zijn waar we uiteindelijk allebei psychisch last van zouden krijgen…. Echt gelukkig in sociaal opzicht? Nou nee, niet echt… En dat terwijl het eigenlijk wel belangrijk is dat lopende zaken en probleemsituaties worden opgelost alvorens met ontslag te gaan, zeker nu mij een rechterlijke machtiging boven mijn neus hangt…, en om een nieuwe terugval en opname te voorkomen… De enige manier om beiden uit de misere te komen is blijvend contactherstel en regelmatig contact met elkaar op de kliniek. Dat zou ons allebei gelukkig maken. Probleem alleen in de psychiatrie van tegenwoordig is dat alles wetenschappelijk onderbouwd moet zijn alvorens tot een bepaalde handeling over te gaan. Niet echt handig, want het gevoel, de emotie van mensen zegt nog zoveel meer dan kilometers theorieboeken kunnen verklaren… Maar ik geef het niet op, wil voor die lieve meid vechten, want dat heeft ze verdiend. Het is in ons beider belang!!
Als ons contact niet zou zijn ontmoedigd was er niks aan de hand geweest en waren we allebei allang met ontslag. Dan hadden we eventueel kunnen besluiten dat Floor tijdelijk als huisgenoot bij me in zou trekken (dit hebben we overigens al eens een nachtje geprobeerd!), al dan niet tijdelijk terwijl Floor desgewenst in afwachting van een woning bij mij had kunnen verblijven. Dan zou er in een klap een oplossing geweest zijn voor haar woningprobleem. Maar ook het volgende, als het contact niet zou zijn ontmoedigd zouden we allang samen zijn geweest, intens gelukkig met elkaar, en bovendien is het bij tweelingzielen zo dat er dan een extra energie vrijkomt waardoor het lichaam en de geest heel veel weerbaarder zouden worden voor ziektes en aandoeningen. We zouden er sterker door zijn geworden, maar ook veel gelukkiger dan we ooit in ons leven zijn geweest… Deze inzichten komen voort vanuit een veel bredere visie en kijk op dingen vanuit een veel hogere staat van bewustzijn. Ook Floor beschikt over dergelijke gaven…. Een toekomstige hereniging van mens tot mens zou van ons weer op het oudere, hogere niveau van welzijn brengen. Nu is het een beetje dweilen met de kraan open, en daarom is het ook belangrijk dat ik haar eerdaags weer ga bellen en probeer het contact te onderhouden, op een positieve en opbouwende manier, met humor, maar ook met voldoende ruimte voor serieuze zaken. …Want dit is geen leven zo, zoals het nu gaat. Ik hoop wel op de hoogte te blijven van een adreswijziging in verband me een eventuele overplaatsing naar elders. Maar ook bij haar geldt dat ze vastzit in een vicieuze cirkel van opnamekliniek naar opnamekliniek, wat slecht is voor iemands persoonlijke ontwikkeling en groeimogelijkheden, ook op spiritueel gebied. Er zijn veel betere alternatieven denkbaar dan vicieuze cirkels als waarin zij zit….
Het is diep treurig dat we niet in onze waarde zijn gelaten, met alle gevolgen vandien, en ik hoop echt dat dit goed komt en dat ze weer zal herstellen. Helaas is het hier op de open afdeling ook gebeurd dat ze is misbruikt, het lijkt me iets afgrijselijks, zo door een monster worden gebruikt als lustobjekt. Dit is iets wat bij mij zelfs nu nog wel wat gevoelig ligt soms… Ik bedoel, ik ben ook maar een mens met kwaliteiten, maar ook een gevoelsmens met emoties, wat ook heel natuurlijk is. Het lijkt me dat je leven behoorlijk door zo’n monster wordt overhoop gegooid, en dat is NIET leuk, voor haar, maar eigenlijk ook voor mij. Je hebt van die mensen die zich anders en veel liefdevoller voordoen dan ze zijn, zo was dat figuur ook, en ik had het al snel door op een gegeven moment, dat hij iets van plan was. In hoeverre Floor daardoor beschadigd is geraakt weet ik eigenlijk niet, een ding staat wel vast, ik geef zielsveel om haar en als we weer samenkomen dan laat ik haar zeker niet barsten en zal ik haar in voorkomende situaties adrem tot steun zijn en bijstaan. Ik mis het contact met haar heel erg en het zou als tweelingzielen zijnde wel heel vreemd zijn als dat andersom ook niet zo is. Dat gevoel krijg ik namelijk wel…
Eerdaags bel ik haar op via de vaste lijn, en het is eigenlijk wel erg jammer dat ik haar eigen nummer niet heb, dat zou ons contact wel zoveel kunnen vergemakkelijken en een hoop zoekwerk van mijn kant….Ik probeer er zelf in ieder geval alles aan te doen om het contact te herstellen in de oude staat, vaker te bellen en zodra ik voldoende vrijheden heb, haar regelmatig op te zoeken. Ik begrijp haar angsten heel goed, maar ze hoeft echt niet bevreesd te zijn om weer, zoals vanouds, contact met mij te zoeken en onderhouden hoor. Met dat contact was niks mis, en waarom er geen nieuwe draai aan geven? Met veel geduld en respekt voor haar menselijke waardigheid. Ik houd je op de hoogte… De sfeer op de afdeling was in die tijd nogal gespannen en ongunstig voor ons.. Maar een ding is zeker, Flor is een enorme kanjer!!! Ik zou wel uren met haar willen wandelen aan het water, leuke dingen ondernemen, uitstapjes maken, teentjes wiebelen, alles wat leuk is en ons een prettig gevoel geeft. En bovendien, samen sta je altijd sterker in alles dan alleen…
Space van Boudewijn 
Geef een reactie