13 juli 2012 >> In navolging van het eerder vandaag geschreven verhaal hieronder, over het feit dat Flor in Amsterdam dus weer verkracht is geweest, even een toevoeging. Ik was vanmiddag even bij mijn moeder en heb daar ook gegeten. Verder ben ik op de computer eens gaan zoeken naar wat voor een effecten het voor de gezondheid van mensen kan hebben na veelvuldig verkracht te zijn geweest, bij kwesties waarin de lichamelijke integriteit van het lichaam is aangetast. Ik las daar een nogal herkenbaar artikel over mensen die dan terecht komen in wat ze in de psychiatrie een Post Traumatische Stress Stoornis noemen, wat o.a. gepaard kan gaan met kwaadheid, woede-aanvallen, desinteresse in alledaagse dingen en bezigheden, depressie, psychosen, het vermijden van contacten met mensen die gerelateerd zijn aan de traumatische ervaring(en), en nog vele meerdere symptomen die ermee gepaard kunnen gaan. De aandoening, de emotionele kant ervan, herstelt zich normaal gesproken na enkele maanden… Toch is het iets wat je je leven niet meer vergeet. Voor mij was het al pijnlijk om te horen over die verkrachtingen die Flor heeft ondergaan, maar voor haarzelf, als vrouw zijnde, beleef je daarnaast ook nog eens de lichamelijke pijn die zoiets veroorzaakt… Het lijkt me (emotie) ronduit afschuwelijk, iets waar ook eigenlijk geen woorden voor te vinden zijn…
Kort voordat mijn moeder me weer terug bracht naar de kliniek, barstte bij mij de emoties los. Het is heel erg wat haar is overkomen, heel verdrietig en pijnlijk. Ik heb het zo intens met haar lijdensweg te doen, en hoop zo dat ze er weer bovenop komt. Maar het is ook schandalig dat zoiets kan gebeuren op een kliniek. En omdat we zielsverwant zijn en als zodanig ook telepatisch met elkaar verbonden zijn, voel ik ook haar emoties op afstand haarscherp aan. Deze emoties zijn niet gering, en ik kan haar nogal botte weigering voor telefonisch contact van 24 juni jl. heel goed begrijpen. Je krijgt dan een afkeer voor mannen, zeer begrijpelijk. Al is het wel zo dat je ze niet allemaal op een hoop kunt gooien, omdat er ook zovele mannen rondlopen die heel anders zijn en geen macho types, zoals de meeste verkrachters zijn… Maar wat voor een effekten dat voor haar verdere levensloop heeft, ik hoop er maar het beste van. Een ding is zeker, mocht ons contact later weer in orde komen, ik laat haar nooit in de steek, ook niet in periodes waarin het minder met haar gaat. Ons contact gaat, onder normale omstandigheden, heel anders, veel positiever en dynamischer , en dat komt vanwege onze tweelingzielen-verwantschap, veel dieper en positiever dan algemeen gangbaar verworden in deze tijd. Een vriendschap voor het leven, wat zou dat toch mooi zijn, ook voor haarzelf. En ik geloof dat dat later alsnog weer een feit kan worden, maar ik ben zeer beslist geen macho type en ga juist vanuit diep respekt met het wezen van de vrouw, met haar om. Wat niet wil zeggen dat ik nooit fouten heb begaan in mijn leven. Nee, ieder mens maakt fouten, maar deze zijn er om van te leren en om ze vervolgens bij te schaven.
Natuurlijk houdt het feit dat ze meervoudig verkracht is geweest me heel erg bezig, en dat is ook voor mij zeker niet echt gemakkelijk, emotioneel gezien. Ook lichamelijk lijkt het me voor een vrouw werkelijk een uitermate pijnlijke ervaring, en daarnaast bovendien nog het idee dat ze het meerdere keren heeft meegemaakt, nee, het is zo jammer dat ik geen oogje in het zeil kan houden, om een eventuele nieuwe verkrachting te voorkomen. Het zit me niet lekker gewoon… Het is ook pure mishandeling van de vrouw die me het meest dierbaar is van alle vrouwen, nu en altijd….. Ze is door die meervoudige verkrachtingen helaas ook bang geworden voor mij. Zeer begrijpelijk, maar geen reeele gedachte in dit geval.
Ik hoop natuurlijk dat er bij haar niet de diagnose P.T.S.S. gesteld wordt, maar als dat wel zo is, het is tijdelijk, duurt enkele maanden, en, hoezeer haar gedrag ook zou kunnen afwijken, ik blijf op een diepe vriendschappelijke manier, evenveel om haar geven als voorheen, onvoorwaardelijk, en zo hoort het ook te zijn in een gezonde verstandhouding tussen twee mensen. Wel hoop ik niet dat ze vlucht in zulke zaken als tranquilizers, alcohol, softdrugs e.d., want daar wordt juist zo voor gewaarschuwd, zeker in een dergelijke situatie!!
Dat neemt niet weg dat ik haar aanwezigheid en gezelschap, ons contact in direkte zin, nog altijd wel heel erg mis, wat ook niet altijd even gemakkelijk is. Nou ja, ik ben ook maar een gewoon gevoelsmens, die zich soms, en zeker nu het contact ik hoop voor tijdelijk geheel onderbroken is, heel erg alleen kan voelen, en dat is eveneens NIET leuk!! Ook voor de omgeving van mensen die misbruikt zijn geweest, is het leven soms erg zwaar. Toch geloof ik nog altijd in een toekomst van ons ooit zo mooie contact. Ik ben een totaal ander mens dan een oversekste macho-man die erop gericht is vrouwen te misbruiken, ter verlenging van het eigen ego. Zo, dat wilde ik toch even kwijt, mochten er van die types meelezen…
Mijn persoonlijk begeleider zegt: “Je bent de rust zelf en je bent in positieve zin heel erg veranderd, rustiger geworden, ik zie een groot verschil.” . Dat komt enerzijds door medicatiewijziging, maar ook door aan mezelf te werken. Om de leegte in het dagelijkse bestaan wat op te vullen, ben ik nog steeds bezig met het lezen van het boek waar ik al eens eerder over schreef, een boek wat over emoties gaat, wat ze betekenen en wat je ermee kunt doen, hoe ermee om te gaan… Die leegte en gevoelens van eenzaamheid zijn ook verklaarbaar. Volgens mij en mijn begeleider is het contact tussen mij en Flor zo voorbestemd, maar door de gedeeltelijke contactbreuk waardoor alleen nog maar telepatisch en schriftelijk contact mogelijk is tussen ons, is de energetische verbinding, de sterkte ervan, behoorlijk afgezwakt. Als je onze beide zielsdelen symboliseert als twee afzonderlijke cirkels, al bij de eerste kennismaking smolten die beide cirkels als het ware helemaal samen inelkaar, waardoor er een grotere cirkel (=tweelingziel), een gemeen-schappelijke ziel overbleef. Sinds we op 16 januari jl. van elkaar gescheiden zijn vanuit het domme ggz beleid inzake hooggevoelige mensen, is er een situatie ontstaan dat beide cirkels elkaar nog slechts voor een klein deel overlappen, niet meer geheel in elkaar opgaan. En omdat ons contact van mij en Flor nu eenmaal is voorbestemd om uiteindelijk toch weer een geheel (een gemeenschappelijke volledige zielsverbinding=tweelingziel) te gaan vormen, ontstaan er bij ons allebei diverse klachten, zoals eenzaamheid, een leeg bestaan leiden, uitzichtloosheid met betrekking tot de toekomst, energietekorten, hevige emoties en nog meer dingen.
Kenmerkend voor tweelingzielen is ook de onderlinge verschillen, waarbij ik met name bedoel, het feit dat er fysiek vaak sprake kan zijn van tegenovergestelde situaties. Flor is iets korter dan ik kwa lichaamslengte, en mogelijk bestaat er ook een verschillend verloop in lichaamsgewicht. Zo ben ik onder invloed van de emoties en spanningen aangaande onze contactbreuk en de pijn veroorzaakt door het onjuiste ggz beleid, meerdere kilo’ s aan lichaamsgewicht aangekomen, terwijl het me niks zou verbazen als Flor juist is afgevallen…..
Ik hoop echt op een spoedig herstel van Flor, zodat we elkaar wellicht ook weer eens kunnen zien. In dat geval hebben we best wat in te halen ook, lijkt mij zo. Er zouden van beide kanten bij een herontmoeting zeker wat emoties kunnen loskomen, maar dat is toch niet erg? Het is juist heel natuurlijk. Ik geloof wel dat herstel mogelijk is van haar toestand. Contactherstel zou haar zeker goed doen in dit geval. Ik verlang naar de toekomst, al is de pijn van het contactgemis en het onrecht wat ons is aangedaan vaak nog zo ondragelijk… Een erg eenzame periode, maar dat ervaart Flor ook zo…
P.S. Vergeet, als je het al niet gedaan hebt, niet het hieraan voorafgaande artikel hieronder te lezen…
Space van Boudewijn 
Geef een reactie