Over Flor en mij (boudewijn) 1 juli 2012
Het was bij aanvang van mijn vorige opname omstreeks 25 september 2011 dat ik kennismaakte met Flor XXXXX, en het contact had al meteen iets vertrouwds, iets speciaals, en ik kwam er al gauw achter dat dit contact niet zomaar een contact is, maar dat ze een tweelingziel is. Dit laatste weet je dan ook van elkaar.
De meeste mensen beschikken over één eigen ziel, een soort energie- en informatie-bron die bij het individu past en waarin ook alle levenservaringen van mensen zijn opgeslagen. Echter, tweelingzielen zijn al vanaf hun geboorte onbewust op zoek naar hun wederhelft, naar hun andere zielsdeel, met als doel, weer compleet en een geheel met elkaar te worden. Wanneer ze elkaar dan tegenkomen in het dagelijkse leven is dat voor beiden een enorme geest-verrijkende en bijzondere ervaring, omdat ze, energetisch gezien, al een geheel vormen met elkaar, wat een enorm krachtige energiestroom teweeg brengt tussen beide partners. Je voelt je dan ook een completer mens… Echter, lang zonder elkaar leven kunnen ze niet; ze hebben elkaar nodig om je staande te kunnen houden in het leven, om elkaar aan te vullen en intens te genieten van het leven…
Het was eind september-begin oktober 2011 op de gesloten afdeling op Spaarnepoort in Hoofddorp en ons contact verliep heel erg goed, met veel humor, heel veel gelachen, en ze kon op een leuke manier soms ook wel wat ondeugend zijn. Die bekende lach op haar gezicht sprak boekdelen, heel spontaan en prettig in de omgang.
Echter, mijn moeder ergerde zich (dit vertelde ze me pas) toen op een gegeven moment heel erg aan een diskussie die zij had gehoord tussen verpleegkundigen die er toen in het begin al over spraken om ons van elkaar te scheiden, wat uiteindelijk dus ook gebeurde. Ik begreep dat deze maatregel was bedoeld vanuit de illusie dat , wanneer mensen op een afdeling, wanneer ze elkaar dichter naderen in de omgang, dat dit de gezondheid zou schaden en het herstelproces zou tegengaan. Welnu, ik heb heel mijn leven nog niet dergelijke onzin gehoord van mensen. Een mens is een sociaal wezen, heeft behoefte aan omgang met een ander mens, en als mensen elkaar op een afdeling hebben gevonden en er ontstaat een diepere band, dan is dat iets waar je je als hulpverlener beter niet mee kan bemoeien. Er bestaat altijd nog zoiets als mensen in hun waarde laten. Wanneer het dan toch gebeurt dat mensen het contact wordt ontmoedigd en wanneer zij in een dergelijk geval uitelkaar worden gehaald, dan maakt dat iets heel moois kapot, waar beide betrokken personen veel (ziele-)pijn onder lijden… Als mensen elkaar dichter naderen in de omgang dan is dat juist iets wat gestimuleerd zou behoren te worden, in plaats van afgekeurd… Vluchten in de Angst, wereldprobleem nummer 1 momenteel, is ALTIJD verkeerd. Flor en ik hebben het nu twee keer ervaren, wat tot gevolg heeft dat er een totaal verlammend gevoel is ontstaan met betrekking tot een toekomstige voortzetting van het zo mooie contact, en daar ben ik erg boos om, om niet te zeggen, woedend! En, bezien vanuit een hogere staat van bewustzijn, als mensen zich niet zouden hebben bemoeid met het contact en het verloop ervan tussen mij en Flor, dan zou er niks aan de hand zijn, zouden we allebei gelukkige mensen zijn en zelfs al niet meer opgenomen…
Het gevolg is nu dat Flor bijvoorbeeld een heel ander mens is geworden. Ik herken haar niet meer terug, ten opzichte van die levendige, humoristische en ook in andere opzichten bijzondere vrouw van vroeger, en (ik probeerde haar telefonisch te bereiken op zo.24 juni jl.) ieder contact met haar is momenteel, ik hoop voor tijdelijk, totaal geblokeerd geraakt… Leuk, als vriendschappen zo kapot worden gemaakt, dat kan niet, dat mag niet, en hoop echt dat dit een tijdelijke situatie zal zijn. Dit zijn ook ervaringen waar een mens ook nooit echt meer overheen zal kunnen komen, zolang het contact in ieder geval onderbroken blijft.
Het begrip tweelingzielen lijkt misschien wat mysterieus, maar in wezen is het, zoals dat in zoveel literatuur erover staat beschreven, niet meer dan een natuurverschijnsel. Beide mensen in zo’n tweelingzielenverhouding kunnen ook niet langere tijd zonder elkaar leven, zonder dat dit allerlei gevolgen heeft voor de geestelijke, maar ook lichamelijke gezondheidstoestand. Lichaam en geest zijn immers samen één… Er kunnen zich allerlei “onverklaarbare” klachten voor gaan doen, geestelijk, en/of lichamelijk. Het zou me, omdat er toch een sterke energetische verbinding bestaat tussen mij en Flor, ook niks verbazen dat het Flor ook nog steeds niet lekker zit hoe wij zijn behandeld, uiteen zijn gedreven. Ik hoop dat onze contactbreuk zich van nature weer gaat herstellen. Ik denk dat Flor door haar psychische toestand zich niet, of slechts gedeeltelijk bewust is van wat ik daarnet schreef. Maar misschien dat ze daar later wat hulp bij nodig heeft, zodat het kwartje weer valt bij haar. In andere gevallen zal ook zij diverse klachten gaan krijgen (voor zover ze die al niet heeft) die alles te maken hebben met het feit dat we elkaar, het contact , kwijt zijn geraakt.
Vreemd genoeg verdween Flor van de gesloten afdeling op Spaarnepoort ineens naar de open afdeling, gelegen boven de gesloten afdeling in Hoofddorp, en ik moest nog steeds op de gesloten afdeling blijven, zonder vrijheden. De schok was enorm, vooral toen ik van de hoofdpsychiater tijdens een gesprek een vrijhedenschema kreeg aangeboden. Allemaal leuk en aardig natuurlijk, maar dan wél op de voorwaarde dat ik niet op bezoek mocht gaan op de open afdeling boven, om Flor te bezoeken. En auw, zoiets doet zeer, nachten niet kunnen slapen, nachtmerries e.d. Ik was boos en verdrietig tegelijk, en voelde me totaal machteloos. Veel psychiatrische mensen leven al in een isolement, en dan gaan ze je nog eens van de ander scheiden. Op een gegeven moment mocht Flor ook niet meer beneden op de gesloten afdeling komen voor een bezoekje, op een keer na, toen ze wat spullen uit de creatieve ruimte kwam ophalen op de gesloten afdeling. We keken elkaar aan, en zoiets snijdt als het ware dwars door je ziel heen… Ze keek me aan, lijkwit en met tranen in haar ogen, want we misten elkaar heel erg…
Als ik het goed heb werd ik omstreeks de tweede week van november 2011 overgeplaatst naar de open afdeling op de Amstelmere, op kamer nr.18. Hooggevoelige mensen voelen elkaar op afstand ook heel scherp aan en kunnen elkaar gevoelsmatig ook als het ware “volgen”. Als de ene persoon zich rot voelt, dan voelt de ander zich ook niet prettig, maar ook andersom, als de ene persoon blij en energiek is, dan voelt de ander zich ook zo, al zijn ze op dat moment even niet bijelkaar in de buurt. Telepatische communicatie is ook niet ongewoon bij HSP (high sensitive persons).
Wetende dat mijn weblog ook in ggz kringen wordt gelezen, kon ik toen nog wel de energie vinden om er, aangezien Flor ook zelf in Amstelveen woont, op mijn weblog herhaaldelijk voor te pleiten om Flor zo spoedig mogelijk te laten overplaatsen naar de open afdeling in de Amstelmere.
Het werd, als ik het me goed herinner, 16 november 2011, ik zat wat te schrijven achter mijn laptop in de huiskamer op de kliniek, toen ik tot mijn grote verrassing ineens Flor de huiskamer binnen zag lopen. En toen brak er een voor ons beiden hele mooie periode aan, al werd dat helaas wel behoorlijk verstoord door de toenmalige populatie op de afdeling, veel spanningen onder mensen, een drukkende, chaotische sfeer.
En iedereen maar zeggen dat ik een slechte invloed op de gezondheidstoestand van Flor zou hebben gehad… Het tegendeel is een feit, wat bijvoorbeeld al bleek toen Flor pas was gearriveerd op de Amstelmere (kamer 20). Ze was vaak nogal opstandig, heel gespannen en druk, maar ze werd ook niet echt goed begrepen door patienten en het personeel, wat ik toen nog geregeld probeerde te corrigeren in woorden. Ze was erg druk en soms ook boos op een iets overdreven manier. Echter, we gingen toen steeds meer met elkaar om en daardoor ging ze ook zienderogen vooruit. Ze stabiliseerde, werd rustiger, en ook vrolijker, en begon ook contacten met andere mensen te leggen… Dat kwam omdat we als tweelingzielen volledig op elkaar zijn afgestemd en in direkte nabijheid van elkaar veel positieve energie kunnen uitwisselen, wat een onbewust verlopend proces is… Het mag dan zo zijn dat in de boeken staat geschreven dat wanneer patienten teveel met elkaar omgaan, dat dat de gezondheid negatief beinvloeden zou…, ik ben het met deze gedachte echter niet eens. Wat een uitermate Freudiaanse, oppervlakkige kijk op het menszijn, op de psyche!!
Door mensen te ontmoedigen contact met elkaar te onderhouden, zoals dat meerdere keren is gebeurd tijdens de omgang met Flor, bereik je alleen maar een averechts effekt. Bij hooggevoelige mensen in de psychiatrie is dat middel nog tientallen keren erger en schadelijker dan de kwaal zelf!! Het zou beter zijn wanneer mensen elkaar op een kliniek leren kennen en de band verdiept zich sterk, dat ze in hun waarde worden gelaten… Ze hebben mij en Flor in dit kader als kleine kinderen behandeld. We wilden graag verder gaan met het ontwikkelen van ons contact, maar helaas raakten we alle twee totaal verlamd in het contact na de uitlatingen van het houden van afstand van elkaar. In de psychiatrie bestaat nog altijd het beeld van “Wij zijn de hulpverleners en weten alles, jullie zijn patiënten en weten niks en kunnen elkaar niet tot steun zijn” , een tamelijk arrogante opstelling bovendien, geregeerd door de Macht, maar ook door de Angst…
Natuurlijk had Flor ook problemen, maar we hielpen elkaar enorm en voelden elkaar haarscherp aan. Op een gegeven moment zijn we samen diverse keren buiten wezen wandelen, kleine uitstapjes maken met de auto, binnen Amstelveen, onze band verdiepte zich…, en werd ook serieuzer. Meerdere keren liepen we in de avond, na een wandeling of uitstapje buiten de kliniek, hand in hand weer terug naar de kliniek…
Ik zat een keer op mijn kamer, met de deur op een kier, en kon alles horen wat er in de huiskamer werd gezegd. Zo sprak Flor op een zeker moment in het openbaar over haar gevoelens naar mij toe, waarbij een verpleegkundige ook opmerkte “Je hebt weer een hele kleur op je gezicht gekregen”…. Ze verleidde me ook regelmatig, maar op een positieve, creatieve manier. Alleen de kliniek was op dat moment nogal onrustig, veel negatieve energie aanwezig, waardoor de kliniek eigenlijk niet de meest geschikte plek is om gehoor te kunnen geven aan die verleidingspogingen. Het enigste punt wat toen een keertje tussen ons speelde was de overigens heel HSP-eigen zijnde neiging van haar om gevoelens naar andere mensen toe gedurende enige tijd te ontkennen. Gesprekjes samen met David (verpl.) erbij. Echter, nog geen tien minuten later kwam ze me weer opzoeken op de patio (binnenplaats), om zich voor deze opmerking te veront-schuldigen. Wel zo netjes. Natuurlijk probeerde ik wel eens gehoor te geven op die momenten dat ze mij probeerde te verleiden, maar zij voelde haarscherp aan of dat wel het goede moment was.. Flor is, zoals dat ook wel wordt genoemd, een Nieuwetijdskind. Onder deze categorie mensen vallen sommige mensen, geboren in 1980 of daarna, die al van nature over een al dan niet sterk verhoogd niveau van bewustzijn beschikken, en van daaruit ook hun leven vormgeven.
Zo begrijpt ze ook heel goed dat ik nu eenmaal wat langzamer reageer op situaties dan iemand die het wat meer achter zijn ellebogen heeft. Een contact gebaseerd op onvoorwaardelijkheid en wederzijds respekt, heel belangrijk punt vind ikzelf, en uniek in deze verharde maatschappij…
Op een gegeven moment stelde ze voor om huisgenootjes van elkaar te worden, en dat leek me een goed plan. Het werd weekend en hebben toen een overnachting gemaakt in mijn woning. Natuurlijk had zij ook problemen, maar het was wel goed om te doen en een mooie ervaring. Vooral toen ik hard lag te snurken en ze me een por in mijn zij gaf, waarna we allebei heel hard moesten lachen.
Echter, aan het einde van de nacht werd ze wat onrustig, en dat kon ik ook heel goed begrijpen, aangezien uitgerekend zij kort ervoor op de open afdeling is verkracht. We zijn toen een klein stukje gaan wandelen buiten en we gingen zitten op een bankje aan de rand van de weg waar ik woon. Voorzichtig streelde ik met mijn rechterhand over haar rug, in de hoop haar wat rustiger te krijgen, en keek haar op een gegeven moment in de ogen aan, waarop ik vroeg: “Het is je emotie, is het niet?”, waarop ze knikte en zachtjes “Ja” zei… Ik ben toen samen met haar naar de huisartsenpost gereden, omdat ze ongelofelijk bang was om zwanger geraakt te zijn door die knul. Afschuwelijk, zo’n knul die iemand die het toch al niet makkelijk had, nog meer ellende bezorgt. Ik hoop natuurlijk ook dat de psychische schade die er is ontstaan bij haar goed behandelbaar is… Maar ik vind het nog steeds heel erg, en verdrietig dat dit haar is overkomen… Het is (emotie) heel erg, zoiets dergelijks… Toen ik bij de huisartsenpost op haar wachtte dacht ik nog bij mezelf “Het zit ons ook niet echt mee in deze tijd”., nog niet eens wetende van het feit dat ons relatief korte tijd later een advies om afstand van elkaar te nemen zou worden aangeraden, voor de tweede keer, na de Hoofddorp-periode…(emotie)
Weer een andere dag, na buiten gewandeld te hebben, kwam ik Flor weer tegen, bij het fietsenrek bij de zij-ingang van de kliniek, samen met die knul, beetje lachend, en dacht toen “Wat is dit nu weer, probeert hij haar nu ook al voor hem te winnen?” Ik zei niks, liep door, en gelukkig kwam Flor toen wel alleen naar mij toe, om me gedag te zeggen en ik drukte op de bel.
Later maakte ik een rondje, wandelend door de kliniek en hoorde dat die knul (de persoon dus die haar had verkracht) blijkbaar weer Flor had benaderd en voorgesteld om buiten te gaan wandelen. De jongen stond al te wachten, bij het fietsenrek bij de zij-ingang, en ik zag Flor aan komen lopen, richting de zij-ingang. Ik zei toen tegen haar: “Flor, pas alsjeblieft op, die knul is niet te vertrouwen!!” Ze leek het niet gehoord te hebben in eerste instantie, en ze liep door. Het hart bonste me in de keel van spanning. Maar evenlater kwam ze weer terug, kwam naar me toe lopen en zei toen tegen me: “Ik kan aan de ogen van mensen zien of zij eerlijk zijn of niet”, hierbij doelend op die enge en gevaarlijke knul, en in positieve zin richting mij… Ik maakte me intussen natuurlijk wel wat bezorgd, juist vanwege haar verkrachtingservaring, en wat voor een effekt zoiets op een mensenleven en daarmee ook ons eventuele toekomstige samenzijn kan hebben, zoals spanningen of ander minder leuk gedrag…
Tegelijkertijd besef ik me natuurlijk terdege dat voor alles tijd nodig is en dat het beter is om dingen rustig aan op te bouwen, zeker als je psychische problemen hebt. Maar een contact op tweelingzielenbasis is in positieve zin toch iets wezenlijk anders dan een standaard contact tussen twee mensen. Er zit veel meer enthousiasme, diepgang, positiviteit en dynamiek in zo’n contact, en het is ook inderdaad zo dat de andere persoon jouzelf compleet maakt, een compleet gevoel van menszijn… Dat ervaar je ook allebei zo. Alleen denk ik zelf dat Flor momenteel (28 juni 2012) nog zover in haar eigen denkwereld zit dat er nog niet voldoende ruimte is om te kunnen terugkijken op en verlangen naar dat voorheen zo bijzonder mooie contact… Iedere contactmogelijkheid met Flor is momenteel geblokkeerd geraakt., ze wil me niet spreken. Aan de ene kant begrijpelijk, aan de andere kant wel erg pijnlijk, terwijl er nog zoveel te bepraten valt over de afgelopen maanden… Ik denk ook dat ze heel erg teleurgesteld is in het feit dat ze op 16 januari 2012 naar de gesloten afdeling in Hoofddorp werd teruggestuurd, en mogelijk ook omdat ik langere tijd nog dusdanig verlamd was om niks van me te kunnen laten horen. De contactbreuk met Flor is de pijnlijkste ervaring tot nog toe in heel mijn leven, en dat moet Flor ook zo ervaren. ZE is als het ware een soort tweeling van me… De contactbreuk, het feit dat we uitelkaar zijn gehaald, is volgens mij ook de belangrijkste reden voor het feit dat ik alsmaar onrustiger werd en moest worden opgenomen deze keer…, te beginnen op Zuiderpoort Gesloten in Haarlem… Al dit leed voor mijzelf, voor ons had voorkomen kunnen worden…… Echt een gelukkig mens ben ik niet, en dat geldt evenzeer voor mijn wederhelft…
Tijdens ons contact is overduidelijk gebleken (de gespannen, drukkende sfeer op de afdeling toen laat ik hier even buiten beschouwing) dat Flor en ik juist een positieve invloed op elkaar hebben. Het negatieve beeld dat er mogelijk in sommige kringen nog leeft is gebaseerd op de illusie als zou het schadelijk zijn als mensen banden met elkaar aangaan tijdens een opnameperiode. Contacten aangaan is altijd goed, zeker omdat veel psychiatrische patienten toch al in een isolement leven, en bovendien is iedereen ervaringsdeskundig en mensen leren van elkaar ook heel veel… Ik ben het niet eens met de veronderstelling, zoals deze werd verwoord in een afdelingsverbod-brief die ik in januari heb ontvangen vanuit de kliniek in Hoofddorp, als zou ik de gezondheidstoestand van medepatienten negatief beinvloeden… Deze negatieve beeldvorming aangaande mijn opstelling naar anderen toe werkt, lijkt mij, ook niet echt bevorderend voor het herstellen van kapot gemaakte sociale contacten…, en het aangaan van nieuwe contacten… Ik wil het dan ook nooit meer van iemand horen dat ik de gezondheid van een medepatiënt negatief zou beïnvloeden, dat ik de gezondheid van een ander mens zou beschadigen, want dat zou dé manier zijn om laaiende ruzie met mij te krijgen!!!!
Het werd het weekend van 13- t/m 15 januari 2012 jl. Op vrijdag de 13de hoorde ik van Flor (ikzelf de 15de van iemand anders) dat de psychiater in opleiding waaronder zij viel had aangeraden om afstand van me te nemen, maar die woorden kwamen er nou niet echt lekker uit. Nog geen paar minuten erna merkte ik al aan Flor wat voor een uitermate pijnlijke en ziels-rakende impact dit advies van de psychiater op haar had, om vervolgens op maandag de 16de januari weer teruggeplaatst te worden naar Spaarnepoort gesloten, tot mijn grote schok. Ben toen nadat Flor door mensen van de ambulancedienst weg werd gevoerd , even met verpleegkundige Taco in een ruimte gaan zitten, en toen barstte bij mij de emotionele bom; een huilbui met een intensiteit, zoals ik die nog nooit eerder in mijn leven heb ervaren… En dat is ook logisch, als tweelingzielen uitelkaar worden gehaald, uitelkaar worden gerukt, waardoor echter wel een voor ons allebei erg ongezonde situatie is ontstaan.
Flor is nu opgenomen op de open afdeling van Spaarnepoort in Hoofddorp, maar is niet aanspreekbaar. Echter de daadwerkelijke reden waarom ze daar zit ligt hem, vanuit bredere HSP gronden bezien (deze wegen veel zwaarder en brengen meer schade toe dan haar aandoening op zich), niet zozeer aan haar aandoening, als wel aan het feit dat ons het zo mooie contact niet werd gegund, dat we uit elkaar zijn gehaald. Al weet ik wel dat de kans dat ze dit laatste, als haar erom zou worden gevraagd, vanuit een zeer begrijpelijke angst door anderen en hulpverleners te worden afgewezen (of niet serieus genomen), nog zou ontkennen ook. Die kans is erg groot, maar tegelijk ook heel kenmerkend voor HSP mensen….Totdat er een keer het kwartje valt bij haar, dat ze weer tot inzicht komt en haar boosheid en verbittering omtrent de hardheid van deze wereld kwijt is geraakt. Ik durf er een lief ding om te verwedden dat ze met hetzelfde probleem worstelt als ikzelf, aangaande onze contactbreuk. Zoiets kan onder hsp’ers en tweelingzielen tot heel veel psychische, maar ook lichamelijke klachten leiden!! Kan me niet voorstellen dat dat niet zo zou zijn…
Ik herinner me ook nog dat ze in die dagen rond de verkrachting ook niet meer durfde te overnachten op de kliniek. Op haar verzoek heb ik haar toen enkele keren naar een klein hotel in de omgeving toe gebracht en afgesproken dat ik haar de volgende ochtend weer zou komen ophalen…..
Ons contact heeft veel indruk op ons gemaakt, het tweelingenziels-verwantschap is het mooiste geschenk wat een mens kan ervaren…, als ik alle positieve elementen bijelkaar neem, en het is heel erg verdrietig dat dit zo is gelopen wat die contactbreuk betreft. Ik hoop dat haar toestand verbetert en dat het contact weer voortgezet kan worden later. En dat laatste is helemaal geen zwaarwichtig iets, want ik wil dan in dat geval maar al te graag geen dramatische verhalen meer, en juist weer in het positieve gaan leven met haar, zoals dat voorheen ook het geval was. De dynamiek, positiviteit, vreugde en inhoud van een dergelijk leven doet me nog het meeste denken aan de film-klassieker “The Blue Lagoon”, uit 1980. Zonodig mag ik toch hopen dat de ggz alle moeite zal doen om een goede en bevredigende oplossing te vinden, als het contact zich niet van nature gaat herstellen in de toekomst.
Het feit dat we elkaar nu uit het oog zijn verloren maakt een pijn voelbaar die tot op zielsniveau gaat; veruit de ergste psychische pijnbeleving die er bestaat, gepaard gaande met lichamelijke klachten (zoals bijv. ‘onverklaarbare’ spierpijnen, spierkrampen, gewichtstoename of -afname, verkoudheid of griepachtige verschijnselen, spierzwakte , pijnen in de hartstreek, hoofdpijn, enz.enz.).
Als Flor en ik niet uitelkaar zouden zijn gehaald dan zou er, goed beschouwd, niks aan de hand zijn geweest, maar we zouden wel allebei gelukkig zijn geweest en niet meer opgenomen… Ik hoop wel dat de ggz er uiteindelijk (z.n.) toe zou kunnen bijdragen dat het contact weer hersteld wordt, dat er een oplossing voor het probleem komt…
Bij deze tekst hoort eigenlijk ook nog een boekje wat het onderwerp tweelingzielen mogelijk kan verduidelijken voor mensen die erin geinteresseerd zijn, zoals de hulpverlening bijvoorbeeld. Ik raad U aan dit boekje te lezen, want er staat veel goede en verhelderende informatie over het natuurverschijnsel tweelingzielen. Voor andere mensen die wel deze tekst lezen, maar niet het boekje, hier wat info over het boekje:
“Tweelingzielen””
Auteurs: Patricia Joudry en Maurie Pressman,
Uitg.Ankh-Hermes Deventer,
Isbn: 978-90-202-8128-6
Op mijn videokanaal van YouTube staan vele zelgemaakte documentaires over o.a. het onderwerp tweelingzielen, nieuwetijdskinderen, bewustzijn, en nog zoveel meer… Je kunt het videokanaal vinden op:
www.youtube.nl/mrboudewijn1963
WORDT VERVOLGD
Een fragment uit “Tweelingzielen”.
(pag.57) Een Soefitekst stelt: “Bedenk dat tweelingschap een gift is, die de enorme verant-woordelijkheid met zich meebrengt de grootste uitdaging aan te gaan waaraan twee menselijke wezens kunnen worden onderworpen en die luister aan hen bijzet.”
Het leven beweegt steeds in de richting van de hereniging van zijn gescheiden delen. In het leven van de mens trekt die beweging naar twee kanten: naar de noodzaak een te zijn met het zelf en naar de behoefte tot nabijheid met anderen. Het conflict tussen zelf en ander is het kerndilemma van de menselijke ziel. Dat opheffen is het wezen van de uitdaging.
Hoewel de behoefte aan zelf en die aan ander strijdig met elkaar lijken, vertegenwoordigen ze in feite de twee aspecten van onze groei, zoals we om te kunnen lopen de wisselende beweging van onze twee benen nodig hebben. Onze taak is de twee kanten van onszelf in balans te houden, daarbij elke kant het zijne gevend om vooruit te komen.
We kunnen van deze evenwichtsoefening een beeld krijgen door te kijken hoe ze werkt in tweelingzielen. Dat gaat lang niet altijd even soepel. Maar uit hoofde van hun natuur kunnen tweelingzielen niet gescheiden leven, waardoor ze zich gedwongen voelen hun conflicten zo snel mogelijk op te lossen (enz.>>).”.
Space van Boudewijn 
Geef een reactie