September 2011, nog gewoon thuis,

eenzaam, ongezellig, het is er niet pluis.

Tevergeefs zoekend naar vrienden en een lieve vrouw,

maar te verlegen, te vaak nee, dat doet auw!

Positief denken, doorzetten, doorgaan met leven,

altijd mijn onvoorwaardelijke liefde willen geven.

In 2009 raakte ik verward, ernstig ziek,

en kwam terecht in een gesloten kliniek.

Daar ontmoette ik Peggy, een lieve vriendin,toen kreeg het leven ineens weer heel veel zin.

De GGZ begon zich ermee te bemoeien,

waardoor deze liefde niet verder kon bloeien…

Ze benam zich later van het leven,

een schok van verdriet voor een maand of negen.

Toch weer doorzetten, positief denken, het was loodzwaar, af en toe een kater,

blijven balanceren op een zijden draad  tussen vroeger en later.

,September 2011,weer opnieuw in de war, geestelijk ziek,

en kwam weer in Hoofddorp gesloten, die vreselijke kliniek.

Daar ontmoette ik de vrouw  van mijn dromen, de liefste vrouw op aarde,

zij is mijn tweelingziel, voor mij van oneindig grote waarde.

Een nog lievere vrouw, nee, die bestaat er niet,

haar verliezen, nee, ik zou uiteindelijk sterven van verdriet.

December 2011, hard werken aan mijn zwakke plek, die heet verlegenheid,

dat gaat mij zeker lukken, al kost het dan eventjes tijd…

Deze liefde is ongekend sterk, zo teder, zo mooi en van grote waarde,

de knapste, maar ook liefste, meest behulpzame en intelligente vrouw op aarde.

Ik denk niet meer aan alle ups en downs, aan het moeizame verleden,

hevig verlangend naar de eerste zoen…….

(gedicht gemaakt op donderdag 8 december 2011, Boudewijn de Kat)