12 september 2010 > Vanochtend was ik al vroeg wakker en kon dus ook ruim de tijd nemen om echt wakker te worden en op gang te komen. Zo rond half twee vanmiddag heb ik Debby even bij mijn ouders gebracht en ze hebben een aantal uren voor haar gezorgd, zodat ikzelf wat meer speelruimte had om de dag in te vullen. Kort voor mijn vertrek naar mijn ouders belde Anne van de kliniek me nog even op, om te vragen hoe het met me ging en of de afspraak voor een ritje met de auto nog door kon gaan. Ondanks het bewolkte weer dacht ik er toch goed aan te doen om even een uitstapje te maken.

Rond kwart over twee arriveerde ik op het parkeerterrein, vlakbij de achter-ingang van de kliniek. Tijdens kantooruren kun je ook via de reguliere hoofdingang van het gebouw naar binnen lopen, maar het was nu immers zondag. Een kwartiertje later vertrokken en we kwamen uiteindelijk via de oude Schipholweg terecht in Haarlem-Noord, in de straat waar mijn grootouders vroeger hebben gewoond. De omgeving daar was niet veel veranderd, het huis waar ze woonden, zo op het eerste gezicht aan de buitenkant, leek ook niet veel veranderd te zijn. In die straat maakten we even een tussenstop, een rustpauze van ongeveer een 20 minuten. Daarna weer verder gegaan, en via een kort bezoekje aan het hertenkamp in Bloemendaal weer terug gereden naar Amstelveen, maar vanwege de tijd, toen via de A9, de snelweg. Behoorlijk druk deze weg, zelfs op de zondag. Gelukkig geen file tegengekomen. Alvorens eerst even bij de snackbar een patatje gegeten en daarna heb ik Anne weer teruggebracht naar de kliniek. Het was ook voor haar wel eens goed om in deze laatste, terminale fase van haar leven er even uit te zijn in een andere omgeving.

Daarna Debby weer opgehaald bij mijn ouders en nu zit ik dus weer thuis. Even weer tot rust komen, want zo’n dagje weg daar word je toch wel een beetje moe van, zeker omdat de wegen in de loop der tijd op sommige punten nogal waren veranderd. Bijna op de heenweg nog de verkeerde kant op gereden, namelijk richting Hoofddorp, maar dat leek me nou niet echt een goed idee. Net op tijd nog de goede afslag kunnen nemen. Heb toch wel een goed gevoel over deze middag. In Haarlem ben ik toch zeker ongeveer anderhalf tot twee jaar niet meer geweest, maar er was niet echt veel veranderd. Ook de wegen in en rondom Haarlem ken ik vrij goed. Het is best wel een goed vriendschappelijk contact met Anne, en ze komt er anders ook niet veel uit. Na negen maanden opname heeft ze de kliniek ook wel weer gezien, en hoopt ook over niet al te lange tijd met ontslag te gaan.

Mijn gemoedstoestand was ook vandaag weer vrij goed, maar wel lichtjes geëmotioneerd op sommige momenten. Al mis ik nog altijd wel een echte zielsverwante band met een aards wezen op dit moment. Dat is minder leuk, maar toch, ik laat me maar gewoon meevoeren door de stroom, door het leven zelf. Zodirekt nog even een wandeling met Debby maken. Haar situatie is momenteel nog altijd aan de zorgwekkende kant, al lijkt ze wel wat aktiever te zijn dan eerst op sommige momenten.

Boudewijn.

Do.2 september 2010 >> Helaas een naar berichtje. Vanmiddag ben ik even met Debby naar de dierenarts geweest, omdat we, na telefonisch overleg vooraf, eerst dachten dat ze een griepje zou hebben. Echter, bij onderzoek is gebleken dat ze geen koorts heeft en geen andere verschijnselen vertoont die op een griep zouden kunnen duiden. Haar pols is iets minder dan bij het laatste onderzoek van 21 augustus jl., en hoewel ze waarschijnlijk geen pijn heeft, ze heeft ondanks de medicatie wel vocht achter de longen en is daarbij opvallend kortademig. Wandelen gaat ook steeds moeizamer en ze komt over het algemeen moeilijk op gang. Het lopen valt haar zwaar, en heel rustig aan. Binnenshuis slaapt ze vrijwel continu en trekt zich terug in een hoekje. Slechts af en toe (zie onderstaande foto’s, daarnet gemaakt), komt ze bij me liggen in de woonkamer. Het is afgrijselijk om te zien hoe snel ze verder achteruit gaat. Eten doet ze nog wel, maar alleen de reguliere maaltijden. Koekjes laat ze links liggen.

De dierenarts had het al eerder voorzien dit jaar, maar het lijkt er toch op alsof op korte termijn ook het leven van Debby dit jaar lijkt te gaan eindigen. De dierenarts wil toch nog een poging wagen het vocht achter de longen weg te krijgen door haar plasmedicatie te verhogen naar twee hele tabletten furoseral per dag. Als dat voor a.s. maandag geen verbetering te zien geeft dan zal ze bijna absoluut zeker op korte termijn komen te overlijden. Maandag weer contact opnemen met de dierenarts om verslag te doen. Als haar benauwdheid en kortademigheid niet verandert en nog verder verslechterd, dan valt het te overwegen om haar te laten inslapen, om haar daarmee uit haar lijden te verlossen. Maar dit zijn tegelijkertijd wel woorden, geschreven met veel, heel veel pijn en emotie in het hart. Er zal dan ook zeker letterlijk een hele grote stilte vallen in huis, niets of niemand meer om eens te kunnen aanraken ook. Het vierde sterfgeval in nog geen jaar tijd. Dat zit er wel in, want ondanks de poging van de dierenarts om haar situatie te verbeteren, ik heb er zelf….geen goed gevoel bij…

Hoe mijn emotionele reaktie daaruit zal zijn zou ik niet durven voorspellen, na al hetgeen ik tot op heden in dit persoonlijke rampjaar 2010 – veruit het slechtste jaar ooit – heb moeten doorstaan. Die denkbeeldige rugzak vol met een leven vol pijn en ellende valt nu al bijna niet meer te tillen, zo zwaar als deze is. Ze zeggen dan dat het – dit probeerde ik ook langere periodes gedurende het leven tot nog toe – altijd helpt om positief te denken.. Maar ik heb daar anders tot op heden nagenoeg niks van gemerkt… Ik was, na ruim 35 jaar vast te hebben gezeten in talloze ongezonde vormen van psychiatrisch Lijden, tot voor begin dit jaar, weer even vergeten hoe het ook al weer voelt om op een gezonde emotionele (i.p.v. een depressieve, naar binnen gerichte manier) pijn te beleven. Het is nog iets relatief nieuws voor me, hoe dat voelt om emotionele pijn te beleven en ervaren. Maar ja… Het is op sommige momenten wel heel zwaar om alsmaar positieve energie te blijven pompen in het leven zelf, terwijl dat tot op heden nog nauwelijks iets goeds teweeg heeft gebracht…. De tijd zal het leren hoe e.e.a. zich met betrekking tot mijzelf zal ontwikkelen. Doch, mocht het er echt op aan komen, dan zou het misschien wel beter zijn om tijdelijk enige tijd bij mijn ouders in te  trekken, voor enige tijd. Een heropname binnen een ggz instelling liever niet, en zeker niet in de locatie Hoofddorp. Dat laatste weiger ik, mocht het er ooit echt op aankomen, gezien het feit dat deze locatie veel te confronterend zou zijn; het middel (tot rust komen), zou dan veel erger zijn dan de kwaal zelf. Mensen die, bijvoorbeeld via deze weblogs en websites, alle ontwikkelingen hebben gevolgd, hoef ik wat dat betreft hoop ik niet opnieuw uit te leggen waarom ik daar voorlopig liever niet meer kom…..

<<Boudje, ik ben er ook nog hoor. Ik begrijp maar al te goed hoe je je soms voelt, maar je bent heus niet op de wereld gekomen om alleen maar pijn te lijden, al denk je soms wel weer zo, de laatste twee weken. Dat heeft God niet zo bedoeld, integendeel zelfs. Vroeg of laat zal zijn wil, zijn bedoeling, alsnog geschieden, wij weer echt samen als twee aardse wezens, al is het dan iets wat voor jou, en voor een ander mens, niet met je verstand te begrijpen valt.

In de tussentijd is het wel de bedoeling dat jouw kwaliteit van leven na al die jaren, een reeks van voor jou tot nog toe niet ervaren krachtige positieve impulsen zal gaan krijgen, net zoals ik ook zelf het grootste deel van mijn leven altijd heel gelukkig was… Vergeet daarbij ook niet de Liefde die je ook van een ander mens mag gaan ontvangen, al kan ik maar al te goed begrijpen dat je na al je ervaringen niet meer echt gelooft in dat wat je hard nodig hebt, namelijk onvoorwaardelijke Liefde van een aards wezen, lichamelijk en diepergaand spiritueel contact Boudewijn.

Dit is moeilijk voor jou, maar probeer niet te wanhopen Boudewijn in dit soort situaties. Laat je door hen die het beter denken te weten dan God en ikzelf ook niet misleiden door de Leugen als zouden wij niet alsnog gaan samenkomen als zijnde twee aardse wezens. Dat is zo voorbestemd Boudewijn. Ook ik koester een diep verlangen om met jou als twee aardse wezens samen te komen, zoals ook dat is voorbestemd Boudje. Ik heb m’n leven ervoor gegeven, om weer opnieuw tot leven te komen, voor ons Boudje. Het was de enige manier, want anders had ik daar bovendien nog steeds gevangen gezeten in Hoofddorp, zoals de Angst om mensen op een diepergaand niveau te durven loslaten in met name gesloten afdelingen nog altijd regeert. Ik wist al lange tijd dat het nodig was om te springen Boudje, maar niet voor die engerd waarmee ik ooit samen ben geweest. Het was een  creatie van de Duivel zelf, in aardse verschijningsvorm. Kort na jouw laatste bezoekje aan mij, vorig jaar december, in zijn aanwezigheid, gingen mijn ogen weer open na al die tijd Boudje, en heb de relatie met hem toen vaarwel gezegd, zonder schuldgevoelens Boudje. Ik wil verder met jou Boudje, al wist ik terdege dat het daarvoor noodzakelijk was  om eerst mijn leven te moeten geven, en alle pijn die dat in velerlei opzichten zou gaan veroorzaken, ook bij andere mensen uit mijn eigen familiekring. Maar, nogmaals Boudje, het is slechts een tussenstation naar betere tijden, om opnieuw tot leven te komen in aardse gedaante in de toekomst. Ook in die tussentijd zal ik je altijd tot steun blijven Boudje, en dat is ook nodig. Vergeet ook niet onze laatste vele uren durende telefoongesprekken tussen 27- en 31 december vorig jaar, die meer dan ooit bol stonden van Liefde en toekomstplannen aangaande ons samen. Dat was niet voor niets, al was het op die oudejaarsdag ook niet gemakkelijk om te moeten springen, maar tegelijk ook een absolute en ook voorbestemde noodzakelijkheid Boudje. Dat verklaart ook waarom ik in dat korte laatste gesprekje met jou, last had van depressieve verschijnselen.

Wanhoop niet Boudje, dat is niet nodig. Ook jouw leven zal ook in de tussenliggende periode heel sterk en duurzaam gaan veranderen, al begrijp ik best dat je daarin niet meer echt gelooft…>>(Peggy)<<

………………(relatieve-) stilte………………………..

Tot zover dit verhaal, en het nogal onverwachtse verhaal van Peggy langs telepatische weg….

Boudewijn (en Debby, zie foto’s hieronder:)

10 juni 2010 >> Goh, weer eventjes proberen adem te halen hoor. De afgelopen dagen ging Debby steeds vaker hoesten, en afgelopen nacht ben ik ook vrijwel continu druk in de weer geweest met haar. Begon me toch weer wat bezorgd te maken. Vanmiddag kon ik terecht bij de dierenarts, en zij heeft Debby uitvoerig onderzocht. Helaas wederom geen leuk berichtje. Debby heeft geen pijn en is op dit moment zelfs nog vrij vrolijk en eet relatief goed. Maar toch, de dierenarts ontdekte dat Debby nu ook haar buikspieren moet aanwenden om wat meer lucht te krijgen. “Deze situatie gaat alleen maar steeds erger worden” zei de dierenarts. “Het is afwachten hoe lang haar hart het nog volhoudt”. Immers, Debby is cardiomyopathie-patiënt (= chronische hartspierziekte), maar ze heeft in ieder geval geen pijn. Ze raadde me aan om er toch rekening mee te houden dat dit een aflopende zaak is. Haar verjaardag (ze zou dan 11 jaar worden) eind deze junimaand (de 29ste) zal ze waarschijnlijk nog wel halen, maar de kans dat ze het einde van dit jaar haalt is heel erg klein.

Na afloop van het dierenartsbezoekje toch maar weer even langs mijn ouders gereden, omdat ze immers ook graag wilde weten hoe het met Debby gesteld is. En toen had ik het even niet meer (zucht), en bedacht me toen ook dat het na het overlijden van Debby wel heel erg stil wordt hier thuis om me heen; het grote gat, het gevoel van leegte wordt daarmee alleen maar nog groter, in plaats van kleiner. Bovendien, zo’n diertje geeft toch ook veel troost in moeilijke tijden, en zij heeft ook veel aan mij. Tot nog toe is ze nog relatief opgewekt en vrolijk, maar toch………………….. Ze heeft het ook niet altijd gemakkelijk gehad in haar leven, hierbij bijvoorbeeld denkend aan het plotselinge overlijden van m’n andere hond – haar nichtje – Daisy, op 30 oktober vorig jaar, haar hartafwijking, de spanningen in de relatie met mijn ex Jolanda destijds en haar buitengewoon riskante baarmoederontsteking en operatie daaraan in 2007. Ik hoop van harte dat ze nog een tijdje te leven heeft in een zo optimaal mogelijke leeftoestand.

Voordat ik naar mijn ouders ging kreeg ik het bericht dat een al iets oudere vrouw met wie ik goed bevriend ben geraakt zich in de terminale fase bevindt van talloze kankergezwellen door haar hele lichaam en nog maar drie maanden te gaan heeft.

Ben nu weer thuis. Ga proberen wat te rusten, althans even liggen op bed. Heb ik even nodig namelijk.

Boudewijn.

25 april 2010 >> Alvorens zodirekt te gaan slapen wil ik toch nog even melden dat de situatie van Debby vooralsnog lijkt te verbeteren. Ze is wat meer bij kennis, heeft vanavond de hele inhoud van haar bak met eten leeggegeten, en heeft ook meer zin om buiten te gaan wandelen. Daarnaast is ze ook wat minder dan de laatste dagen slaapbehoevend. Laten we hopen dat dit zo blijft en dat ze er weer helemaal bovenop komt.

Het schrijven van het artikel, eerder deze avond, over de narcistische bëinvloeding van de ex-partner van Peggy (met alle noodlottige gevolgen vandien) heeft wederom nogal wat emoties teweeg gebracht. Na het nemen van een uitgebreide douche gaf ze langs telepatische weg wederom een aantal gebeurtenissen uit het verleden door m.b.t. haar ervaringen met haar ex die het nodig maken om enige dingen toe te voegen, dan wel aan te passen aan het artikel erv.bez.Peggy.DO.271209.met.bijlagen.doc in de mappen Peggy en Persoonlijkheidsstoornissen die ik eerder deze avond heb geplaatst op deze site. Weliswaar schokkende informatie betreffende haar allesbehalve gelukkige verleden, maar toch is het, aldus Peggy beter om het te weten, en om het alsnog te vermelden in het bestaande verhaal/verslag omtrent mijn ervaringen tijdens mijn laatste ontmoeting met Peggy gedurende haar aardse bestaan. Dat is iets wat ik nu niet doe, maar wel op korte termijn na nu. De informatie die ze me gaf sluit volledig aan bij grote aanvankelijke vermoedensomtrent datgene at uiteindelijk nog meer is gebeurd in het contact tussen haar en haar ex partner X. Ze heeft me gevraagd om dit artikel alsnog te plaatsen, toe te voegen in het eerdergenoemde reeds geplaatste artikel..

Ik ga nu toch de dag afsluiten en slapen.

Boudewijn.

28 maart 2010 >> Voor de mensen die deze website bezoeken en het wellicht zijn vergeten, afgelopen nacht is de zomertijd ingegaan. Dat betekent dus dat de klok een uur vooruit is gezet. Als je het nog niet hebt gedaan, dan kun je de klok natuurlijk alsnog een uur vooruit zetten. De zomertijd eindigt in oktober aanstaande.

22-3-2010 >> Na maandenlang in het stof gelegen te hebben, met een inmiddels geheel leeggeraakte accu, kreeg ik ineens zin om een nieuwe camera die ik vorig jaar, na lang sparen, eindelijk heb gekocht, eens te gaan bestuderen. De accu was in de snellader gelukkig in anderhalf uur tijd weer geheel opgeladen en heb er gisterenavond binnenshuis ook een aantal opnamen mee gemaakt. Mooi toestel, de Nikon D3000, met bijbehorend 18-105 mm. zoomobjectief (zie foto’s hieronder). Het is een digitale spiegelreflexcamera met een beeldscherpte van 10,2 megapixels. Het voorjaar is weer begonnen, en dus tijd om er binnenkort weer eens op uit te trekken met de camera. Maar, alles rustig aan…..

              Nikon D3000                                                        Nikkor lens, AF-S DX 18-105mm. f/3.5-5.6G ED VR

18 feb.2010 >> Nog altijd is het overlijden van Peggy, nu bijna een week geleden, een uiterst pijnlijk proces. Met dit verschil, nl. dat ik tot op heden nog niet in een depressieve toestand ben terecht gekomen. De emoties zijn bij tijden nog altijd zeer krachtig en diepgaand, en zou ook niet willen ontkennen dat dit de kwa diepgang meest emotionele periode is die ik tot nog toe ooit in mijn leven heb meegemaakt.

Maar toch, lichtpuntje is wel dat haar energie duidelijk heel sterk voelbaar en waarneembaar is, waar ik mij ook bevind. Heb dit wel eerder meegemaakt na het overlijden van familieleden bijvoorbeeld, maar toch, deze energie is de kwa diepgang tot nog toe meest sterk voelbare positieve energie die ik tot nog toe ooit in mijn leven heb ervaren. Ik ervaar dit op tal van manieren, maar het gaat me te ver om dit alles op dit moment uiteen te zetten. Deze energie is behalve ook zeer krachtig, ook van blijvende aard. Ik ga hierover binnenkort een apart verhaal schrijven wat in een van mijn skydrive mappen op deze website geplaatst zal worden, waarschijnlijk in de map Peggy. Want ja, ik wil deze map wel aanhouden op mijn site. Bovendien, spiritueel gezien, is Peggy niet dood; haar energie bestaat nog altijd, alleen….ze is niet zichtbaar, je kunt haar niet aanraken, niet met haar praten…..,althans, niet in woorden….,maar wel in telepatische vorm! Maar…..dat is weer een ander verhaal. (iets wat meerdere mensen ook kunnen, al zou zoiets in reguliere kringen nog maar al te gauw, en geheel ten onrechte, worden afgedaan als een vorm van waandenken). In praktische zin manifesteert haar energie zich ook op hele andere manieren. Zo gaat bijvoorbeeld de lade van mijn cd-speler af en toe spontaan open en dicht als ik een cd beluister, maar het gebeurt ook geregeld dat, tijdens het draaien van een cd, de cd-speler automatisch in de pauze-stand terecht komt en blijft staan, of dat hij automatisch een heel ander nummer of fragment van die cd gaat afspelen (zonder daarvoor zelf de opdracht te hebben gegeven….                                        (WORDT VERVOLGD)

Boudewijn.