Amstelveen, zaterdag 7 juni 2014 > Vanmiddag om 17:20 uur word ik verwacht voor een gesprek met een van de ggz onafhankelijke psychiater bij een onderzoeksbureau in Amsterdam. Dit in verband met een keuring voor het rijbewijs. Twee jaar geleden werd mijn rijbewijs ingenomen aangezien ik toen last had van een enorme lichamelijke onrust, welke ook tot uitdrukking kwam in het verkeer.

Twee jaar geleden, eind april 2012 werd ik opgenomen op de gesloten afdeling van de Zuiderpoort kliniek in Haarlem. Het was de langste en meest afgrijselijke opnameperiode ooit die zou duren tot maar liefst 21 januari 2013. Het leek in die periode wel alsof de hele wereld tegen me was gericht, alles wat ook maar enigszins tegen kon zitten zat tegen. Met name de periode die ik toen heb doorgebracht op de Walborg kliniek in Amsterdam-Buitenveldert was iets afgrijselijks. Niet alleen ikzelf, zelfs mijn moeder en mijn mantelzorger Rob werden uiterst onvriendelijk behandeld door het personeel aldaar, door de verpleging en niet te vergeten door een nog niet eens afgestudeerde psychiater, een psychiater die zich ook duidelijk onder druk liet zetten van mijn allesbehalve vriendelijke buren. Je hebt het vanwege je opname al moeilijk, en dan komen dat soort zaken er nog eens bij. Met name het feit dat de nog niet eens afgestudeerde psychiater te kennen gaf onder hevige druk te staan door mensen van de bewonersgroep Centraal Wonen was uitermate onprofessioneel en ver beneden peil, ook de manier waarop er met mij, mijn moeder en mijn mantelzorger Rob werd omgegaan.

Ik kwam gaandeweg, gedurende met name die laatste opnamefase in de Walborg kliniek psychisch, emotioneel liever gezegd, steeds meer klem te zitten. Ze moesten en zouden me perse gaan overplaatsen naar een beschermd wonen projekt, en tot dat er een plek daar zou vrijkomen zou ik nog moeten blijven opgenomen op de Walborg kliniek. En dat terwijl er al heel snel na de medicatiewijziging vlak na de aanvang van de opname in Haarlem sprake was van een dusdanige vooruitgang dat ze me eigenlijk toen al naar huis hadden kunnen sturen. Zeer recentelijk, afgelopen week, had ik een behandelplanbespreking met mijn begeleider van de ggz. Mijn begeleider heeft inmiddels ook een gesprek over mij gehad met de eerstverantwoordelijke psychiater in GGZ  De Amstelmere in Amstelveen. De ggz is bijzonder te spreken over het feit dat ik zo sterk en stabiel uit deze laatste opnameperiode tevoorschijn ben gekomen. De hoeveelheid hulp die me de afgelopen maanden is aangeboden was dan ook veel te veel van het goede. Marianne, medewerkster van het projekt Beschermd Zelfstandig Wonen (BZW) kwam er tijdens een van de laatste gesprekken zelf al mee, ze vroeg zich af wat al die gesprekken met mij eigenlijk voor nut hadden, wat de toegevoegde waarde ervan was. Om een lang verhaal kort te houden, zowel zij als mijn behandelaar van de ggz waren het er al snel over eens dat hulp van de BZW in wezen eigenlijk helemaal niet nodig is geweest. En iedereen tijdens die laatste opnameperiode maar stampij maken over  wat ik (zo voelde dat) allemaal voor misdadigs zou hebben gedaan. Niemand die mij toen vroeg vanuit de woongroep, wat toch een sociale woonvorm beoogt te zijn, hoe ik me nou eigenlijk voel en hoe het met me gaat. Alleen maar negatieve kritiek en een uitermate arrogante houding van hun richting mij, mantelzorger Rob en mijn moeder. Hetzelfde geldt voor de opstelling van het personeel van met name de Walborg kliniek destijds. Afgelopen week had ik een gesprek met mijn behandelaar, en hij gaf ook aan dat het een hoogst merkwaardige en volstrekt overbodige beslissing is geweest van de ggz destijds mij perse naar een beschermd wonen projekt over te gaan plaatsen!

De problemen werden intussen van kwaad tot erger. Er was op een gegeven moment de beruchte eigen bijdrage die mensen die langere tijd opgenomen waren geweest moesten gaan betalen van ongeveer duizend euro per maand. Mijn moeder zei het toen al, dat mensen uit de flat zich er eigenlijk al min of meer op hadden ingesteld en zich erop hadden verheugd dat ik vanwege die eigen bijdrage wel uit mijn woning zou moeten vertrekken, omdat ik naast die eigen bijdrage mijn vaste lasten niet meer zou kunnen betalen. Ik zat psychisch volkomen klem, echt zodanig dat ik het leven enige tijd lang niet meer zag zitten. Gelukkig heeft mijn moeder mij toen financieel bijgestaan en die duizend euro eigen bijdrage voor me betaald, want anders had ik inderdaad nog lange tijd opgenomen geweest op die afdeling. Dat zal een tegenvaller zijn geweest voor die bewoners onder de woongroep Centraal Wonen die mij mogelijk nog altijd als een tweederangs burger zien. Alhoewel ik toch wel merk dat de onderlinge sfeer enigszins lijkt te gaan vebeteren tussen mij en de bewoners.

Ten einde raad heb ik toen uiteindelijk contact gelegd met de patienten vertrouwens persoon van de Walborg kliniek. Het was tijdens het gesprek alsof de man het aanvoelde. Samen met hem heb ik toen een brief opgesteld, een verzoek aan de Geneesheer-Direkteur van de GGZ, met het verzoek om mij voorwaardelijk ontslag te verlenen. Tot mijn grote opluchting is dat verzoek goedgekeurd destijds en ben ik sinds 21 januari 2013 weer thuis. Iedere twee weken een gesprek met mijn behandelaar van de ggz en daarnaast eveneens een keer in de twee weken een gesprek met een hele goede ervaringsdeskundige medewerkster van de ggz die daar sinds kort in vaste dienst is, iemand die meer spreekt vanuit de praktijkervaring dan uitsluitend vanuit de theorie.

Bij aanvang van de laatste opname, eind april 2012, had ik samen met Rob, mijn moeder en een verpleegkundige van de Zuiderpoort kliniek in Haarlem een gesprek met een psychiater. Deze heeft ons toen haarfijn uitgelegd dat ze bij de GGZ een grote fout hebben gemaakt door mij destijds een totaal verkeerde combinatie aan medicijnen te verstrekken, welke inderdaad die grote lichamelijke en geestelijke onrust kan veroorzaken! Anders gezegd, die fouten die ik heb begaan in het verkeer, daarvan ligt de uiteindelijke oorzaak in dat totaal verkeerde medicijnvoorschrift. Ik gebruikte toen Carbamazepine in combinatie met Seroquel. Ook de apothekersassistent bevestigde dat bericht van die psychiater dat dat een verkeerde combinatie aan medicijnen is geweest die ik langere tijd heb gebruikt.

Wel heel gemeen is eigenlijk dat korte tijd later Rob, mijn mantelzorger, werd gebeld door een psychiater van de ggz, die, namens een aantal andere psychiaters, die eerste officiele verklaring dat die onrust die ik toen voelde door verkeerde medicatie was veroorzaakt weer volledig ging ONTKENNEN! Pure machtspolitiek denk ik dan, bang als ze zijn voor hun eigen baantje!

Vanmiddag om 17.20 uur moet ik voor onderzoek, voor gesprek met een psychiater van het onderzoeksbureau in Amsterdam waar ik naar toe moet, op dat kantoor aanwezig zijn. Het gesprek in het kader van een rijbewijskeuring duurt iets meer dan een half uurtje, en kost het lieve sommetje van 188 Euro!! Daarbij komt ook nog eens dat dat onderzoeksbureau maar liefst vier maanden de tijd heeft verslag uit te brengen aan het CBR, waarna het CBR ook weer minstens een maand nodig heeft om tot een uitspraak te komen rondom rijgeschiktheid. In het ergste geval mag ik het rijbewijs dus terug verwachten medio oktober aanstaande. Toen het destijds in werd genomen is mij verteld dat ik het na twee jaar psychose vrij te zijn geweest weer na twee jaar terug zou krijgen, maar niet pas na twee jaar en zes maanden! Mantelzorger Rob en ik zijn van plan er iets mee te gaan doen voor het geval het echt lang gaat duren voor ik het rijbewijs terug heb. Ik heb het ook nodig, want omdat ik neggen maanden lang tijdens die laatste opname op een veel te harde matras heb geslapen heb ik nu min of meer chronische rugklachten overgehouden, een erfenis van de laatste opnameperiode. Vanmiddag rond half vier komt Rob hier langs om de rijbewijskeuring voor te bespreken, een uurtje later gaan we naar dat bureau toe in Amsterdam. Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan, laten we hopen dat ik het rijbewijs binnen afzienbare tijd  terug zal krijgen.